Met het nieuwe jaar is het bij de Britse brassbands weer alle hens aan dek voor de regionale kampioenschappen. Eind februari en begin maart zullen in zes Engelse regio’s, Schotland en Wales brassbands in vijf divisies strijden om wie naar de nationale kampioenschappen mag, wie er mag stijgen of moet dalen. Jaarlijks geeft de Regionals-cd opnames van die plichtwerken die als voorbeeld kunnen dienen, meestal afkomstig van topbands. Vooral in de lagere afdelingen blijkt het dan zwaar om dergelijke prestaties te evenaren.
In de Championship Section mogen ze zich meten met de uitvoering van Philip Sparkes ‘Harmony Music’ uit de hoogdagen van de Yorkshire Building Society Band. Geschreven in 1987 voor de toenmalige Britse brassbandkampioenschappen blijft het tot vandaag een van de meest veeleisende meesterwerken uit het repertoire en het valt te vrezen dat meer dan een band hier de tanden op stuk zal bijten. Het verloop is vrij typisch voor het wedstrijdrepertorium: na een rustige opening volgen er meteen zware uithalen vanuit de cornetsectie. In het tweede onderdeel volgt een rustige passage met mooie harmonieën die aan de soli voorafgaat. Dit mondt uit in een afsluitend part (dat naar de intro teruggrijpt) en concludeert met een zinderende finale.
Het opgelegde werk van de eerste afdeling is het vierdelige ‘Brass Triumphant’ van Gareth Wood, geschreven in opdracht van en uitgevoerd door de Cory Band ter gelegenheid van hun 125-jarig bestaan. De componist omschreef dit melodisch geslaagde stuk als een “fun piece” en het bevat vooral voor het zware koper de nodige uitdagingen, al zou het voor elke band in eerste toch een haalbare kaart moeten zijn om een waardige opvoering te geven.
‘The Plantagenets’ is (toevallig?) de graadmeter waaraan de bands uit tweede zullen worden getoetst. Het eerste wedstrijdwerk dat Edward Gregson pende, in 1973 voor de Nationale kampioenschappen van de hoogste afdeling, lijkt alvast niet eenvoudiger dan wat de categorie hoger te verteren krijgt. Hoewel Gregson volhoudt dat het geen programmatorische muziek is, schreef hij toch dat hij de sfeer van een middeleeuwse maatschappij wilde oproepen, meer bepaald die aan het hof van de Plantagenetdynastie, en hij slaagde duidelijk in dat opzet. In derde wordt het heel andere koek met ‘Hollywood’ van de twee jaar terug overleden Goff Richards. De man had een patent op melodieën met een bijklank van jazz, cabaret en easy listening. Hoewel zijn composities soms als te soft werden aangezien, kan niet ontkend dat hij een enorm lyrisch gevoel kon koppelen aan verrassende wendingen in de partituur waarmee het verwachtingspatroon van zowel muzikant als toehoorder onderuit werd gehaald.
Een fabel die op de Regionals-releases van de jongste jaren ook telkens ontwricht wordt is dat muziek voor lagere afdelingen muzikaal ook een lager niveau heeft. De legendarische Eric Ball maakte met het vierdelige ‘A Devon Fantasy’ een relatief pareltje waarin vooral het feestelijke tweede ‘The Fair’ en het pastorale ‘Quiet Village’ erbovenuit steken. Het laatste deel ‘Seafarers’, een ware sea shanty, is de trotse afsluiter.
Opvallend is ten slotte dat de plichtwerken dit jaar opnieuw erg luistervriendelijk zijn. Het publiek zal zich zeker niet vervelen en de deelnemers zullen zich herinneren waarom ze ooit voor een muziekinstrument kozen. Music rules, het is al vaak anders geweest.
