Het is niet moeilijk een muzikaal boontje te hebben voor het wereldoverkoepelende label Putumayo. Reeds geruime tijd kenmerkt deze platenfirma zich door het uitbrengen van kwaliteitsvolle verzamelaars die zich telkens toespitsen rond één bepaalde muziekstijl of cultuur. Op deze manier krijgt de luisteraar een fijne bloemlezing van de feitelijke inhoud van het aangehaalde thema. Ditmaal is de Griekse muziek doorgelicht en ook ditmaal gaat een deel van de opbrengst van de cd-verkoop weer naar het Cross Culturele non-profit initiatief dat Putumayo heeft opgezet. Gelieve dus even de oren te spitsen.
Wie ooit een bezoekje bracht aan de pittoreske vissersdorpjes die de Griekse eilanden zo talkrijk kennen, geproefd heeft van versgevangen makreel op een pas aangewakkerde barbecue of reeds durfde genieten van een heerlijk fris glaasje ouzo of retzina onder een subtropische zon aan de Pelagische kust, vindt in deze cd een heerlijk stukje vakantieherinnering. Helaas zullen van de velen die vertrouwd zijn met de Griekse cultuur, slechts weinige mensen iets afweten van diens muzikale inhoud. Nochtans is die erg florerend, zoals deze plaat doet blijken. Zo zorgen grote hedendaagse namen als George Dalaras of Glykeria voor een degelijke brok traditie in een modern jasje. Typisch Grieks is de zogenaamde Rembetika (Griekse Blues), die hier veelvuldig vertegenwoordigd is en een brug slaat tussen Midden-Oosterse muziek en Balkanees gitaarspel. Met een trage, over en weer wippende bas, een vingervlugge Spaanse gitaar en de melancholie van een melodieuze trekzak wordt een instrumentaal kader geschapen dat stijf staat van de klasse en toch heerlijk dansbaar is. Zo opent de popgroep Apenanti met een dijk van een nummer ('To Parelthon Thimithika': "Ik herinner me het verleden") dat weemoed oproept dankzij de fabuleuze zang van vocaliste Melina Aslanidou Deze maakt momenteel op haar ukkie grote faam in Macedonische kringen. Ook Anastasia Moutsatsou, vertegenwoordiger van de zogenaamde entehno muziek (wat letterlijk "kwaliteit" wilt zeggen) zorgt voor stijl met haar nogal volksdansachtige, oppeppende 'Pino Pino' ("ik drink, ik drink") . De eer behoort echter niet enkel de dames toe, getuige de bekende charmezanger George Dalaras. Zijn nogal modern klinkende, sobere en slepende 'Sou Axie Mia Kaliteri Agalia' teert enkel op wat harmonicavibraties, een dwarrelend fluitspel, een diepe bas en wat schuifelend drumwerk. Ook de neo-traditionele zanger Pantelis Thalassinos zorgt met een klassiek werk dat verre echo's van Cake's 'Perhaps, Perhaps' lijkt te bevatten, voor een stevige dosis vocaal kunnen. Zo blijkt uit de twaalf bijdragen op deze plaat dat de zang veelal een centrale plaats inneemt, of het nu om traditionele of moderne nummers gaat. Verder opvallend is het vernieuwende karakter van bands zoals de Amerikaans – Griekse Children of the Revolution (met zanger Vasili) die een vrolijke brug durven te bouwen tussen Spaanse flamenco en Griekse ritmen.
Het hoeft inmiddels geen vertoog meer dat deze verzamelaar niet enkel muzikaal erg interessant is, maar ook een aangename afwisseling kent. Een aanvulling in drie talen met de achtergrond van de vertegenwoordigde artiesten, wat tekstuele inhoud (Grieken blijken een gezonde portie chauvinisme te bezitten), een woordenlijst van enkele instrumenten, dansen en muziekstijlen en een authentiek recept voor tzatziki is deze plaat wederom eentje om de vingers bij af te likken.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
