Putumayo duikt de Franse kroeg in. Het label, dat zich laat kenmerken door kwaliteitsvolle compilaties die telkens één facet van wereldwijd vertakte muziekstijlen of culturen belicht, legt zich bij deze toe op de typisch gezapige, Franse weemoed die doorheen smalle steegjes aan de haven weerklinkt. Of dat zou toch moeten ...
Het is opvallend hoe weinig echte chansons deze verzamelaar bevat. Met een cocktail van soul en jazz mag Paris Combo zelfs 2 nummers vertegenwoordigen. Ook om bijdragen van Serge Gainsbourg, Jane Birkin of zelfs Brigitte Bardot (waarbij een sfeervolle jazztrompet de absurde eenvoud van het nummer tracht te verhullen) kan men moeilijk heen. Toch hebben bekende figuren als Adamo, Jacques Dutronc of France Gall de duimen moeten leggen voor minder bekenden als Mathieu Boogaerts, Polo of Sanseverio. Verder is deze verzamelaar ook wel heel breed gegaan in haar muzikaal aanbod. Van de typische jaren '50 pianoballad van Barbara (die qua uitstraling veel weg heeft van Edith Piaff) tot de echte Franse cancan van Enzo Enzo: de waaier wordt zeer wijd uitgespreid. Dat komt de originaliteit van deze sampler natuurlijk ten beste. Spijtig genoeg ontbreekt nogal vaak de associatie met dat typerende straatmuzikantenleven dat op zo vele kleine dorpspleintjes te beleven valt en op de hoes mooi staat afgebeeld. Op de taal na, ligt er zelfs weinig echt Frans gevoel in deze cd. De cultuur wordt niet voldoende belicht en het gevoel van een terrasje langs de Seine ligt helaas veraf. Dat neemt niet weg dat bijvoorbeeld George Brassens toch met een mooie chanson afkomt (wat hebben die francofones toch met hun "poupées"?) of dat de plaat, omwille van jazzimpressies en virtuoze intermezzo's soms best wel muzikaal de diepte in gaat. In een voorlaatste track, 'En Dance' van Baguette Quartette, duikt eindelijk zelfs de langverwachte accordeon op. Spijtig genoeg ontbreekt de charmerende zang hier dan weer. Verder zorgt Coralie Clément met haar erotische, hese fluisterstem over "l'amour suprème" voor kippenvel zoals enkel Franse chansonnières dat kunnen.
Het is een beetje gissen naar de muzikale keuze voor deze verzamelaar en naar de doelstellingen die Putumayo ermee wenst te bereiken. Ondanks een leuke sfeer en een originele uitstraling (voor één keer eens geen 'Champs Élysées'), overtuigt de plaat nergens van een werkelijk Franse mentaliteit. Zowel titel als hoes doen echter vermoeden dat dit wel degelijk de bedoeling was. Gemiste kans?
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
