Clean is een film over moed en doorzettingsvermogen, liefde en tedere bitterheid: allemaal elementen die in deze soundtrack mooi worden uitgespeeld. Trage maar intens mooie nummers spreken over een diep verdriet en de volharding om toch door te zetten. Hoofdpersonage Maggie Cheung is een gevoelige dame die de pech heeft getrouwd te zijn met een wilde rockster die al snel bezwijkt onder zijn eigen drugescapades. Haar doel is om zich volledig van de verdovende middelen af te keren, haar zoon terug voor zichzelf te winnen en gemoedsrust te vinden. Verwacht op dit schijfje (dat symbool staat voor het leven na de rock'n'roll) dus geen wild gitaarwerk, maar wel muziek die even broos is als een dunne heroïnenaald.
Wat meteen opvalt, is dat filmpersonage Cheung zelf ook vier songs voor eigen rekening heeft genomen: intieme en gevoelige ballades met een glijdend instrumentaal kader waarover de tedere, maar groezelige stem van de dame prima gedijt. Dankzij productiehanden van Dave Roback (Mazzy Star, ex-Opal) wordt deze broze schoonheid omgezet in een akelig, melodramatisch sfeertje. Ook ambientmeester Brian Eno weet de emotionele snaar prima te raken met zijn hemelse engelkoren in de openingstrack en zijn weemoedig pianospel dat voorzichtig wordt toegezongen in 'Taking Tiger Mountain' of 'Spider and I'. Andere duistere engelen die deze soundtrack vormgeven zijn Tricky en zijn nieuwe partner Liz Densmore. Zij zingen en fluisteren een traag sluipende, mysterieuze triphop in die bulkt van de wanhoop. Voeg daarbij nog een het bekende 'Neon Golden' van The Notwist, een toegift van Britta Phillips en Dean Wareham en het hoofdthema 'Dead Disco' van Metric (dat als bonustrack en in de film live ingespeeld door Dean en Britta veel beter tot recht komt) en het plaatje is compleet. Het hoeft geen verder betoog dat deze soundtrack alvast zijn oscar mag binnenhalen. Zonder enige beeldkennis maar met wetenschap van het onderwerp verschaft deze cd een perfect sfeerbeeld. Enkel spijtig dat het themanummer met zijn snel opgeklopte, vrolijke en te goedkope gitaardiscobeat botst met de overige songs.
Mensen in een moeilijke periode valt deze plaat niet aan te raden. Zijn wanhopige schreeuw naar een beter bestaan gaat, via deze muziek, door merg en been. De algemene teneur hierbij is die van een strijd die vooraf reeds gedoemd is te mislukken. Het is dat laatste hardnekkige sprenkeltje dat het allemaal toch zo mooi maakt. Misschien nog een laatste tip: hoofdrolspeelster Maggie Cheung is de laatste handen aan het leggen aan haar debuutplaat ...
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
