Mannen en vrouwen in (pop)muziek; ze worden maar al te vaak tegen mekaar uitgespeeld. Frontvrouwen die zich profileren, kenmerken zich veelal door harde, 'bitcherige' karakters die zich afzetten tegen hun seksuele tegenpool (of er net iets té expliciet mee omgaan). De idee om een plaat vol nummers te zetten waarbij mannelijke artiesten typisch vrouwelijke pophits coveren, is daarom zo slecht nog niet. Het initiatief van de Nederlander Michael Milo, frontman van het avant-gardistische King Me, is daarom alvast een mooi vertrekpunt.
19 Mannelijke bands gaan de strijd met glans aan. Helaas moet 'More than a Woman' zwaar de duimen leggen voor zijn oorspronkelijke voorgangers. Wat Whip (de zanger van Timesbold) aanvangt met 'Oh Babe, it ain't no Lie' van Elisabeth Cotton is niet slecht: typisch voor de man maakt hij er een erg sobere, intieme akoestische ballade van. Vervolgens transformeert Kid Dakota 'Get into the Groove' (Madonna) tot een geniepige industrialtrack. Dat geeft het nummer wel een mystieke bijsmaak, maar bij momenten blijkt reeds dat het niet eenvoudig is om sterke pophits zomaar naar de eigen(zinnige) hand te zetten. Zo ontbreekt het op deze plaat grotendeels aan inhoudelijke creativiteit. 'Walk Like an Egyptian' (The Bangles) door Frost Parade klinkt eender aan het origineel, maar wordt dan domweg door een man gezongen (en bevat een totaal overbodig intermezzo van 'The Eternal Flame'). Zo verdwijnen telkens voor een groot stuk het gevoel en de emotie die in de nummers liggen. Raskolnikov kan in de verste verte het akelige kippenvel van 'Glory Box' (Portishead) niet benaderen en zo zijn er vele voorbeelden. Nóg erger wordt het wanneer bands nog hopeloos vals beginnen zingen ook. Club Diana verkracht Fernando van Abba: het zou een mooie krantenkop zijn, maar is tevens harde muzikale realiteit. Meindert Talma transformeert het erotische 'Someone Loves you Honey' (Jane Lodge) tot wat vals gekeeld potten- en pannengerammel. Verder ontbreekt het enkele bekende elektronicameesters als Sin Ropas, Blimey! of Telefunk duidelijk aan fut en energie wanneer ze op een erg lege en platte manier respectievelijk 'Jolene' (Dolly Parton), 'Send me a Postcard' (Shocking Blue) of 'Rapture' (Blondie) ontmantelen. Weg spanning, weg afwisseling, ... De nummers worden op een neurotisch doordrammende en enerverende manier de soep in geholpen. Een gegronde reden voor deze onwil of onkunde ontbreekt echter. Als kers op de zure taart, mag ene Jaap Boots Zonder Kleren van 'These Boots' (Nancy Sinatra') zijn eigen, Nederlandstalige 'Blauwe Schoen' maken. Walgelijk!
Door het gebrek aan creatieve inbreng en de erbarmelijke staat waarop deze pophits getransformeerd werden, lijkt deze plaat veeleer op een spotprent dan op een eerbetoon. "Love is a Battlefield"!?! Duidelijk niet op deze manier. Iemand die zo zwak gefundeerd de spot wenst te drijven, verdient niet de minste aandacht. Zeker weten dat, als er bij deze cd ook een schijfje met de originele werken zou zitten, dit laatste voortdurend de speler in plaats van deze 'More than a Woman' zou bezetten.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
