'Lost in Translation' is de soundtrack bij de gelijknamige film van Sofia Coppola. De film gaat over een acteur die in Tokyo een reclamespotje zit op te nemen en daar kennis maakt met de vrouw van een jetsetfotograaf. Al gauw groeit er iets moois tussen deze twee mensen. De combinatie van dit liefdesverhaal en de spraakverwarring die voortdurend heerst tussen de acteur en de japanse crew maken deze film volgens de officiële website tegelijk hilarisch en aangrijpend. Voor de soundtrack is dit in elk geval niet aan de orde.
De soundtrack van deze film bestaat uit een opeenvolging van melige nummers die als achtergrondmuziek nog net door de beugel kunnen. Op zichzelf staand is deze soundtrack echter nogal zwak door een gebrek aan dynamiek en begeestering. De eerste 30 seconden van de cd is een intro met een aantal straatgeluiden van Tokyo te horen. Deze mengelmoes van sferische melodieën, stemmen, stadsgeluiden en elektronische effecten gaat dan naadloos over in het eerste nummer 'City Girl' van Kevin Shields. Dan is eigenlijk het spannendste van de cd reeds voorbij. De meeste songs op deze cd worden gekenmerkt door een nogal hoog popgehalte en de songs die dat niet hebben zijn dan weer doordrongen van de synthesizer-invloeden, die inderdaad sterk aan Japan doen denken. Tussen deze rij van eerder doorsnee nummers van groepen als The Jesus & Mary Chain, Air en Phoenix staan er echter een paar die meer waard zijn. Zo is 'Goodbye' van de al eerder vermelde Shields een mooie soundscape die verlatenheid en eenzaamheid weet op te roepen en gedragen wordt door een vibrerende spanning. Door het gebruik van zeer hoge tonen die van karakter variëren tussen dat van een tibetaanse klankschaal en een penetrant gesnerp schept het nummer een sfeer van een desolate klankvlakte. Op het eerste zicht is hier niets te beleven behalve af en toe een scherpe toon die je in het gezicht gewaaid krijgt. Dieper naar de gelaagdheid van het nummer gekeken ontvouwt zich hier echter een mooi voorbeeld van klankmanipulatie en sfeercreatie.
Spijtig genoeg zijn niet alle nummers zo. Enkel 'Shibuya' van producer Brian Reitzell & Roger J. Manning Jr komt op dezelfde hoogte als 'Goodbye'. In deze verrassende compositie worden klassieke klanken (al dan niet uit een synthesizer tevoorschijn getoverd) gecombineerd met stukken gesprek in het Japans. Een elektronische piano begint een zeer conventionele melodie, maar na een tijdje begint een windgeluid te overheersen, gevolgd door flarden van stemmen. Dit alles zorgt voor een zeer vervreemdend effect en laat het nummer dan ook net iets langer in het hoofd hangen, wat het zeker een meerwaarde geeft.Dat deze nummers het perfect als soundtrack zouden doen, is aanneembaar. Op zich zijn ze niet slecht, maar allemaal samen vormen ze evenmin een overduidelijke superplaat.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
