De secties lounge/nujazz hebben de afgelopen jaren hun aandeel in de rekken van de gevestigde platenboer gestaag zien toenemen. Groepen en artiesten als Saint-Germain, Marc Moulin en zelfs Laurent Garnier schilderen met klassieke jazzinstrumenten als (elektrische) piano (vaak vintage '70's klanken van een Fender Rhodes of dergelijke), vibrafoon, trompet en sax op een doek van een ietwat "modernere" ritmesectie: de over het algemeen gesamplede (herhaalde stukjes) en tot strakke hiphop of house verworden drums en (contra-)bas. Het resultaat vind je terug op een wildgroei aan compilaties en is vaak aangenaam en rustig muzikaal behangpapier. In trendy bars en restaurants worden ze dan ook overvloedig gespeeld en vervoegen ze de kaarslichten als vast element onder het lemma "romantisch". 'Le Maquis' is een Frans label dat een aantal lounge/nujazz artiesten samenbrengt en op de compilatie 'Life Is Jazz' haar beste beentje ter zake wil voorzetten.
Alhoewel de titel van dit album die indruk geeft, is 'Life Is Jazz' verre van een rechttoe-rechtaan jazz-verzamelaar. Het is allemaal wel op één of andere manier gelinkt met jazz, maar het is vooral heel "nu" en wordt er behoorlijk gestoeid met andere stijlen. Het resultaat schetst een breed spectrum van de huidige lounge/nujazz. Zo is de "jazz" ver te zoeken op een nummer als 'Meikuu' van Uusi Fantasia. De dub-invloeden zijn door het vele gebruik van echo's en enkele vervormingen heel sterk aanwezig. 'Tammi' van Rinne Radio neemt je mee op een vlucht elektronische noten die nog maar net, door korte sampletjes van marimba en baritonsaxofoon die het hele nummer doorgaan, de contouren van de klassieke jazz raken. 'SoSo Theme' van Soso en 'Madame Mope' van 03 Cocktail zijn met hun rustige, eenvoudige melodielijnen dan weer typische loungenummers, met in 'SoSo Theme' een simpel loopje op een tenorsax en in 'Madame Mope' een zachte vrouwenstem boven een eenvoudig vibrafoon loopje. Misschien is de term muzikaal behangpapier wat denigrerend voor de soms kwalitatief hoogstaande solo's die een nujazz-plaat kan bevatten. Dat geldt zeker voor de opzwepende gitaarsolo op een jazzy housebeat van Eddie Roberts, de beide nummers van The Most en ook Eric Le Lann, die op 'Squeezer' met een leuk uitgewerkte trompetsolo boven een strakke, ietwat chemisch aandoende up-tempo beat de cd mag openen.
Met 'Life Is Jazz' levert Le Maquis niet alleen een bruikbare slogan op voor een nachtelijke wijsheid uit de mond van enkele glazen whisky, maar ook een leuk klinkende plaat voor wie op zoek is naar een overzicht van wat lounge/nujazz te bieden heeft. Het echte bewijs dat jazz "het leven" is, is op deze plaat spijtig genoeg niet echt terug te vinden.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
