'La Planète Blue' is een verzamelaar die samengesteld is door de Franse radiomaker Yves Blanc met de bedoeling een alternatieve muziekwereldkaart te creëren. Blanc zou een andere aanpak, een andere visie en een fundamenteel verschillende luisterbeurt aanbieden in vergelijkingen met andere compilaties. De plaat kreeg dan ook de hoogdravende ondertitel 'The World Tour of Innovative Music' mee. Blanc's wereld reikt van California tot Tibet, van Noorwegen tot Senegal en van Palestina tot Japan. Wat die innovatieve muziek betreft: de dertien groepen die geprogrammeerd staan, hebben één ding gemeen: tristesse en gezapigheid. In de meeste nummers (hoewel het wel degelijk om verschillende artiesten gaat) worden té subtiele veranderingen doorgevoerd op een melodie die zich onveranderlijk door het hele nummer zet. Etherisch, ijl, ongrijpbaar, introspectief, ambient, eentonig, monotoon, vaag, langdradigheid en semi-etnisch zijn allemaal begrippen die in wisselende volgorde aanbod komen in de verschillende composities.
Opener 'Twentytwofourteen' van de Ijslands-Californische tandem The Album Leaf is een gebaseerd op een eenvoudige rhodes-akkoordenprogessie die vijf minuten lang herhaald wordt (nu en dan in arpeggiovorm). Sigur Rós zorgt er met jankende ijsgitaren voor dat er een polair landschap geschetst wordt. Ergens halverwege komen er dan de nodige ratelende laptopblieps bij om een beetje textuur te creëren.
Steve Tibett is een Amerikaan die in het Nepalese Himalayagebergte Chöying Drolma tegenkwam, een Tibetaanse, Boeddhistische zangeres / non. De zang werd ter plaatse in het Tibetaanse klooster opgenomen, maar werd voorzien van een bijzonder onnatuurlijke studioecho. De begeleiding is bijzonder sereen en ambient wat de kracht van de delicate zang wat onderuit haalt. Subtiele percussie met onder andere klokklanken vullen hier en daar het geheel op. Bernhard Fleischmann is een Oostenrijker die zijn nummer 02/00 opbouwt met repetitieve bliepjes als van een wekker en slepende ruis. Dan proberen ambientsynths een verlaten sfeer te creëeren. Een akoestische piano geeft scherpe accenten en de beat wordt duidelijk wanneer een geborsteld drumpatroon binnenkomt samen met een extra krakende pulse. Vocale samples verwijzen naar de rechtse politieke impasse ten tijde van Jorg Haider. Vijf minuten blijken echter te lang te zijn en na een dikke twee minuten weet de Oostenrijker niet meer te boeien.
Rim Banna is een Palestijnse die een bijzonder krachtige stem heeft en voor de Palestijnse zaak zingt. Een subtiele, fragiele begeleiding van spaarzame percussie, enkele contrabasnoten en een zingende gitaar maken het plaatje compleet. De "solo" van de gitaar is te wazig om de aandacht te grijpen.Wederom is het probleem de lengte. Te weinig variatie en melodische inhoud nekken het nummer.
Het Japanse duo Tujiko Noriko en Aoki Takamasa beginnen veelbelovend aan 'Vinyl Words'. De breekbare stemmen resoneren met elkaar. Helder, intiem, broos en aangrijpend zingen ze een verhaal dat wordt ondersteund door voorzichtige clicks 'n' cuts. Hier werkt de formule van de zuinigheid wel. Voorzichtige speelgoedxylofoontjes, haperende vocalen en tweede stemmen doen denken aan de neo-folk van Cocorosie. Met vijf minuten blijkt dit nummer echter weer geen meester in bondigheid te zijn, of hoe lyrische schoonheid tergend traag zijn ondergang tegemoet kruipt.
'La Planète Bleue' is een orale usurpatie. De gekozen nummers baden teveel in dezelfde langdradige sfeer waarin schaars met nieuwe informatie wordt omgesprongen. De enkele boeiende momenten zijn een naald in een hooiberg en maken van deze plaat een slaapverwekkende, vaak hemeltergende (fundamenteel verschillende) luisterbeurt.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
