Te noteren: een volumineuze blonde vamp waarvan borsten en lippen het merendeel van het lichaam bepalen, maar met 1000-den eigen nummers die bekend zijn over heel de wereld. Het is precies 35 jaar geleden dat de debuutplaat 'Just because I'm a Woman' van Dolly Parton door RCA op de muzikale markt werd gezwierd. De inmiddels indrukwekkende carrière van deze singer/songwriter mag daarom inmiddels gerust gelauwerd worden. 12 Zangeressen, waarvan de meesten al evenveel wereldfaam genieten, mochten zich deze eer aanmeten.
Norah Jones, Joan Osbourne, Emmylou Harris en Shania Twain slagen er in elk geval met verve in om het country- en soulgevoel in hun karig omklede vertolkingen te bewaren. Melissa Etheridge gaat met haar emotieloze versie van 'I Will always Love You' (bekend sinds Whitney Houstons versie voor 'The Bodyguard' in '92) echter stevig de mist in. Verder is de plaat iets te veel in een intiem, akoestisch kampvuursfeertje blijven steken en heeft bijna niemand het aangedurfd om deze klassiekers echt naar de eigen hand te zetten. Sinead O' Connor heeft 'Dagger through the Heart' wel in een warm instrumentaal jasje gestoken (hoewel ze vocaal niet meteen een sterke partij neerzet), maar vooral Me'Shell N' Degéocello verrast door een uitdagende, funky versie van 'Two Doors Down' te ondersteunen met depressieve elektronica en een fijne basrif. Een opnieuw opgenomen versie van 'Just Because I'm a Woman' door Dolly zelf vervolledigt het plaatje.
'Just because I'm a Woman' is een sfeervolle en erg beleefde hommage aan de grootkunsten van deze singer/songwriter. Dat de plaat weinig wereldschokkend is, kan daarom best toegewezen worden aan valse bescheidenheid. Misschien nog een 15-tal jaartjes wachten op iets meer lef?
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
