Na techno-grootheden als Dj Hell, Dave Clarke en Technasia mag nu ook de Nederlander Joris Voorn de gerespecteerde Fuse-verzamelaar aaneen mixen. Als jongste internationale Fuse-resident won hij in ons land al heel wat fans door in de befaamde Brusselse club week na week uit te pakken met strak dj-werk in combinatie met een verfrissende platenkeuze. Ook zijn in 2004 verschenen debuutplaat 'Future History' - een verzameling van 20 tracks die hij over de jaren bijeenschreef - legde hem geen windeieren. Onder meer Carl Craig, Carl Cox en Laurent Garnier waren vol lof over het werk van de jonge techneut en gerespecteerde labels als Keynote en Sound Architecture vroegen hem om zijn diensten. Voor 'Fuse Presents ...' haalde Joris Voorn veertig (!) van zijn favoriete platen uit de kast, om ze met de alsmaar populairder wordende muzieksoftware Ableton Live netjes aan flarden te knippen en opnieuw te assembleren tot één eclectische technotrip.
Het resultaat van die noeste arbeid is een meer dan behoorlijke, om niet te zeggen uitstekend plaat geworden. Voorn serveert namelijk niet enkel een hele rits technoklassiekers in een onderhoudende dialoog met heel wat recenter werk, hij weet alles op zo'n vlotte manier te mixen dat men nergens enige hapering of stijlbreuk gewaar wordt. Zo klinkt de openingstrack van Link ('Amenity') als een oude, 'intelligente' detroitklassieker, maar blijkt het bij nader onderzoek een recente worp van het immer verrassende Warp-label te zijn. Al snel komt ook Voorn's voorliefde voor al wat 'minimal' is bovendrijven, met percussieve, opzwepend droge danstracks van onder meer Alex Under, Hardtrax en Sleeparchive. Klassiekers van Steve Bug ('Loverboy') en Carl Craig ('Sandstorms') worden vervolgens netjes opgelijnd naast dubby, diepe dingen van Static Drum en Mattew Dear. Als plots ook flarden van 'French Kiss' van Lil' Louis en 'Kat Race' van Jeff Mills opduiken, dan weet men als liefhebber hoe laat het is: partytime! En zo gaat het eigenlijk heel de cd lang: als perfect getimede muzikale golven - nu eens iets kouder en meer beukend of strak 'four to the floor', dan weer heel wat emotioneler en warm - laat de Nederlander zijn technogeluiden uit de luidsprekers rollen, zonder dat het één minuut saai of voorspelbaar wordt. Als naast enkele van Voorn's eigen voortreffelijke tracks, naar het einde opnieuw vooral het klassieke, housy, ja, funkgeïnspireerde technogeluid van jongens als Kenny Larkin, Claude Young, Ben Sims en Robert Hood de show steelt, is de boodschap van de Nederlander meer dan duidelijk: 'Techno is dood. Lang leve techno!'
Joris Voorn heeft zich bij het samenstellen van deze plaat gelukkig niet laten afschrikken door de kwaliteit en de impact van het werk van zijn voorgangers in deze cd-reeks. Een haast perfecte mix van oude en nieuwe technotracks in een hedendaags, veelgelaagd software-jasje, er valt nauwelijks iets negatiefs over de bijdrage van de Rotterdammer te zeggen. Voorn's ingehouden stijl is vooral spek naar de bek van aanhangers van iets subtielere, minimale techno die beter gedijt in gemoedelijke clubs dan in gigantisch galmende expohallen, maar bezit evenwel nog genoeg kracht om ook de jongere generatie een uurtje zoet te houden. Kortom, degelijk en dansbaar.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
