Het is altijd een privilege te mogen rondneuzen in muziekarchieven van grote platenlabels. De eer is in dit geval echter wederzijds. De grote jazz-duizendpoot Gilles Peterson mag immers uithangbord spelen van één van de grootste latinjazz labels ooit, Fania. Dit laatste heeft vooral in de jaren '60 en '70, na de grote instroom van migranten in Amerika, kwalitatief hoogstaande, exotische releases op de markt gegooid. Van krakende mambo, boogaloo over latin soul en salsa: zolang het maar ritmisch was en swingde, kon het door de Fania-beugel. Geen wonder dat de kelders van deze platenfirma voor een goeroe als Peterson een heuse goudschat verbergt.
'Vente Conmigo' van de huisband Fania All Stars ramt even op de hoge noten van de piano alsof de toetsen er aan moeten geloven en het hek is van de dam: een spervuur van wilde percussie, opgeklopte ritmen en spichtige fluitjes brengen samba-gewijs de zomer in huis. Gilles Peterson begint aan zijn avontuurlijke reis vol fusionjazz en swingende muziek waarbij het ritme steevast erg hoog ligt en het Latijns-Amerika van de jaren '60 voortdurend om de hoek komt kijken. Het acapella uitgewerkte 'Chinito Boogaloo' (van de waanzinnige artiestennaam Rafael Cortijo y su Bonche) lijkt zelfs Shangai, Mali en Brazilië te verzoenen. Grenzen lijkt deze compilatie dus niet echt te kennen, hoewel de alomtegenwoordige teneur toch vrij uniform is. De rode draad blijft immers Latino-muziek. Gilles zou echter zichzelf niet zijn moest dit touw niet slap hangen. Zo is 'Coco Seco' van Bobby Valentin uitgesproken Spaans met een snuifje Westerse elektrische gitaar, terwijl het voorgaande 'Shades of Time' van Roberto Roena zuivere blanke soul is met een scherp Zuid-Amerikaans randje. Veelal zijn enkele typische constanten in deze obscure muziek echter wel present: opzwepende percussie (koeienbellen!), snel pianowerk met jazzakkoorden en schelle trompetjes. Zeker de eerste cd heeft daarom even wat weg van een dolgedraaid feestje op Rio, met veel songs die de duur van acht minuten niet mijden en veelal live opgenomen zijn. Dan doet cd twee het net iets meer verfijnd en afgelijnd, met meer klemtoon op instrumenten dan vocalen. Toch zijn ook hier ellenlange, trancematige percussie-intermezzo's waarna het thema hervat wordt als feestelijke oppeppers geen uitzondering.
Met al deze heerlijke drukdoenerij en dit zomers sfeerwerk valt het nauwelijks op dat de tracks los van elkaar staan: pauzes komen zelfs over als rust- en adempunten. Gilles Peterson heeft bij deze immers geen boodschap aan het aan elkaar mixen van tracks. De kenner uit Londen zorgt wel voor een mooie opeenvolging van nummers die eenzelfde sfeer, gevoel of klank uitstralen. Zo geeft Peterson een heel mooie verhaallijn aan deze dubbelaar.
Wie van plan is naar de Antilliaanse Feesten te gaan, kan met deze uitstekende verzamelaar alvast zijn danspasjes oefenen.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
