Het laatste wat men de Londense club Fabric kan verwijten, is dat men er uitsluitend aandacht heeft voor wereldberoemde of voor de hand liggende dj's en artiesten. Integendeel, wie de compilaties van het gelijknamige label een beetje kent, weet dat het bij deze mensen vooral draait om het promoten van undergroundtalent vanuit een oprechte liefde voor (elektronische) muziek.
Wat dat laatste betreft zitten ze bij Meat Katie, oftewel Mark Pember, alvast goed. Op zijn zeventiende tekende deze punkrockende Engelsman zijn eerste platencontract met Iggy Pop's Kill City Records, waarna hij langzaam maar zeker meer interesse begon te vertonen voor al wat naar elektronica ruikte. Na een bescheiden undergroundsucces op het Wall of Sound-label met zijn project Ceasefire, ging hij een tijdje de lo-fi jazztoer op met tal van vocalisten. In 1996 dook hij opnieuw op, ditmaal solo als Meat Katie. Onder dit ietwat vreemde alias reist Pember sindsdien deejayend de wereld rond en schreef hij verscheidene gedurfde (breakbeat)remixen en twee albums op zijn naam. Alsof dat niet volstond, stampte hij ondertussen ook twee vooruitstrevende platenlabels, Whole 9 Yards en Lot 49, uit de grond. Ook de jongens van Fabric zagen blijkbaar dat de tijd rijp was en dus vroegen ze hem om regelmatig eens een vrijdagavond op stelten te komen zetten.
Nu mocht hij dus ook de bijhorende FabricLive-cd in elkaar draaien. In typische Meat Katie-stijl (lees: alles mag, niets moet) weet hij daarbij een stomende mix af te leveren. Het hoofdingrediënt is uptempo breakbeat, maar ook snuifjes house, elektro en progressive vliegen samen in de smeltpot. Twee vocaal gedreven breakbeattracks - Lee Combs' 'Banned Practice' en 'Can You Hear Me' van de Albino Allstars - brengen de plaat in geen tijd op temperatuur. Al snel doen echter ook de catchy synthriedels en opzwepende baslijnen hun duit in het zakje. Enkele goedgemikte basstoten in het middenrif later kondigt de Ab Duque-remix van Tim Wright's 'Oxygen' aan dat het tijd is voor wat strakker, atmosferisch 4/4-werk. Meat Katie's eigen 'Nu-tron' en Infusion's 'Better world' worden hierbij knap doorweven met het vocale Unkle-hymne 'Reign'. Subtiel gelaagd en tegelijkertijd dodelijk efficiënt op de dansvloer, zo hoort het! Na de speels bliepende electrostamper 'Disco Daze' gebruikt Pember het tweede half uur van zijn mix om enkele artiesten op zijn eigen Lot 49-label te promoten. Naast Meat Katie's eigen remix van Dylan Rhymes' 'Salty' werken vooral de pulserende bijdragen van Force Mass Motion ('Out Of It') en Vandal ('Mad As Hell') stevig in op de beenspieren. Trance-achtige songstructuren, gedragen door een loodzware, vaak minimale breakbeat en metalige synth-arpeggio's, veel meer is er niet nodig om je op de dansvloer van Londen's hipste club te wanen. Als uitsmijter serveert Meat Katie nog een knappe remix van 'Shine A Light' van rijzende sterren Atomic Hooligan.
Met FabricLive.21 heeft Meat Katie een stevig visitekaartje op zak. Zoals gewoonlijk beperkt de man zich niet tot één bepaald dancegenre, al komt zijn voorliefde voor stuwende breakbeats à la Adam Freeland voortdurend bovendrijven. De ene keer kurkdroog, vuil(bekkend) en hoekig, dan weer zweverig en diep, Meat Katie verveelt geen minuut met zijn draaitafelkunsten. Verwacht dus geen rustig luisterplaatje, want dit is 100 % puur dansvloerentertainment.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
