Fabric is de naam van een trendy club in Londen. Deze club brengt nu voor de achttiende maal een verzamel-cd uit met het betere werk van hun resident-dj's, met name Baby Mammoth (Mark Blissenden), Beige en Fila Brazilia aka Solid Doctor (Steve Cobby). Echte clubhouse of techno moet de luisteraar echter niet verwachten. De plaat omvat voornamelijk muziek die in een hippe loungebar perfect tot zijn recht zou komen.
Baby Mammoth mag aftrappen met het sfeervolle 'Elephunk'. Een pittig synthesizersolootje wordt ondersteund door elektronische achtergrondstemmetjes. Helaas duurt het nummer nogal lang en wordt het op de duur monotoon. Ook de volgende twee nummers komen uit hetzelfde laatje. Jazzy electro die bij momenten zeer exotisch klinkt en opgesmukt wordt met leuke melodietjes, zoals de panfluitsolo in 'Blind Date'. Jammer genoeg wordt dit alles veel te lang uitgesponnen zodat het niet echt verrassend en zelfs een beetje saai wordt. Als achtergrondmuziek om op een hete zomerdag lekker lui in je zetel te ploffen is het zeker ideaal, maar het is geen cd die je opzet om aandachtig te beluisteren.
Vervolgens begint Beige, onder het pseudoniem Momma Gravy, vrij bruusk aan zijn bijdrage aan de cd. Deze tracks zijn iets harder en daardoor minder loungy van sfeer. De synthesizers doen bij momenten terugdenken aan de 80's, al zorgen telefoongerinkel en futuristische geluiden voor een moderne toets. De nummers gaan wel nogal onsubtiel in elkaar over, daar waar dit bij Baby Mammoth naadloos gebeurde. Toch moet opgemerkt worden dat het stukje retrorock in 'Boy With a Comb' een aangename afwisseling is, terwijl dit op een gewone rockcd als een relatief flauw nummer zou overkomen. Bij 'Bottle Back' kiest hij dan weer volledig voor de rauwe beat en de simpele technomelodieën. Het laatste nummer van Beige, 'Did You Piss on my Guitar?', is het sterkste: opnieuw dat herkenbare eighties tintje gekoppeld aan een plezante basriff.
Vervolgens is het de beurt aan Fila Brazilia, wat weer een stijlverandering teweegbrengt. Zijn nummers leunen iets meer bij house aan en zijn daardoor iets dansbaarder. Helaas worden deze nummers gekenmerkt door zeer weinig verandering en dit gedeelte is dan ook het minste van het album. Hier en daar swingt het wel, zoals bijvoorbeeld de funky saxofoontjes en de catchy baslijn in het nummer 'Spansules', maar toch overheerst het gevoel dat je dit al eens eerder gehoord hebt. De laatste nummers missen duidelijk inspiratie en originaliteit.
De cd omvat dus een uiteenlopende waaier van stijlen, waarin elke luisteraar wel zijn gading zal vinden. Helaas moet die er dan ook een hele hoop andere bijnemen die hem waarschijnlijk veel minder zullen kunnen bekoren.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
