Voor bepaalde mensen kan het allemaal niet geschift of extreem genoeg zijn. Om maar meteen te zeggen dat er bijzonder weinig platen denkbaar zijn die even grensverleggend hard zijn als deze 'Drummachinegun'. Ergens was het wel te verwachten, want als het boekje namen vermeldt als J. Randall of Scott Hull, brulkikker en gitarist bij het compleet geschifte grindcombo Agoraphobic Nosebleed, staat al vast dat het hier niet bepaald om 'easy listening' gaat. De kalmeerpillen mogen reeds in de aanslag staan en de oordopjes in de oren gedraaid worden want dit is complete waanzin.
Hoewel 'Drummachinegun' verdeeld is in een aantal tracks, speelt de tracklisting geen enkele rol. Hetzelfde principe geldt bij Agoraphobic Nosebleed, waar het eerder om de sensatie gaat dan om individuele songs. Jay Randall vroeg voor dit album aan een aantal mensen (voornamelijk programmeurs) om een reeks drumsequenties aan te leveren, liefst zo snel, zo goor en zo hard als maar menselijk mogelijk was. Met die drumloops als ruwe kapstok werden er een aantal van de meest extreme soundscapes ter wereld op los gelaten. Neem daarbij de volledig gestoorde, loeiende, krijsende en brullende vocalen als extraatje en het feest is compleet. Een groot gedeelte van de afzonderlijke nummers is te snel voor woorden en de gitaren (als die er al zijn) piepen en schuren achter een muur van feedback en dissonante akkoorden. Er is een compleet gebrek aan melodie en structuur hoeft ook niet bepaald verwacht te worden. Het zou dan ook behoorlijk sterk zijn mochten de mensen achter Drummachinegun verwachten dat iemand zich deze schijf zou aanschaffen omwille van de muziek. Deze heren beweren immers nergens daadwerkelijk muziek te maken. Hun hele concept is gebaseerd op een poging om zo extreem mogelijk te klinken en 'Drummachinegun' lost deze verwachtingen moeiteloos in. Dat gezegd zijnde, is dit niet meteen een plaat die een mens zomaar zou opzetten. Nee, dit is eerder geschikt voor iemand die zijn opgefokte agressie op een geschifte manier wil kwijtgeraken; zelfs ADHD-lijders worden zenuwachtig van dit album.
Muzikaal gesproken stelt 'Drummachinegun' niets voor, maar als audio-agressief experiment is dit bijzonder interessant. Wie zich ooit afvroeg hoe een dolgedraaide droogtrommel zou klinken moest die aangesloten zijn op een 200 Watt versterker en met een bak vervorming, krijgt van 'Drummachinegun' het passende antwoord.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
