'Dolemite' was een van de grote uithangborden van de Blaxploitation-cinema. In de film uit 1975 wordt ghetto superstar Dolemite gepakt met gestolen bont en drugs in de koffer; het blijkt opgezet spel te zijn. Nadat hij vrij komt uit de nor probeert hij met Queen Bee, hoerenmadam en kungfumeesteres, en een geestelijke zijn nachtclub terug te krijgen van zijn aartsvijand. Deze ode aan de street hustler, pimp en ghetto superhero Dolemite was een bron van inspiratie voor de bad ass attitude van hiphoppers als Snoop Dogg en Ice T. De soundtrack werkt als een bom en is voor het eerst beschikbaar bij de betere platenboer. Zachte soul wordt gecombineerd met moddervette funk gevuld met wah-wah gitaren, rauwe bassen en funky beats. De soundtrack stond model voor de zwarte muziek die vanaf de jaren zeventig zijn opgang maakte. De producers die verantwoordelijk waren voor het remasteren, behielden vaak het gekraak en afgedraaide van de oorspronkelijke lp, wat de cd een leuke authentieke sfeer geeft. Voor de filmfan bestaat het cd-boekje uit 28 pagina's met liner notes en zeldzame foto's en screenshots.
Ben Taylor opent de plaat met de themasong 'Dolemite'. Een zwaar rollende bas en een smerig orgeltje zetten in met de hoofdgroove die wordt vol gedrumd met een stevige, gesyncopeerde beat. Catchy vocalen, geile achterkoortjes en opzwepende breaks zijn de basisingrediënten van de track. De blèrende blazers zitten ver naar achter in de mix om de soulvolle stem van Taylor de volle aandacht te geven. Het nummer komt ook terug als 'Flatland'. Dezelfde track wordt overgoten met oneliners uit de film. 'Mayor's Gettaway' is nog zo een up-tempo funkhit. De opzwepende cimbaalroffels, de hysterische wah-wah gitaren, het pompende orgeltje en de basgroove vertolken de spannende ontsnappingsscène van de burgemeester perfect. Het nummer is alleen niet veel meer dan één groove en een enkele break, maar de sfeer zit er wel in. Dat er subtiele variatie heerst op de plaat binnen het funkgenre bewijst 'Ghetto Expressions' dat begint met een lekkere drumroffel. De groove is een slome blues/swing waar een penetrant orgeltje scherpe, vinnige solootjes over speelt.
Ben Taylor is verantwoordelijk voor nog twee nummers. In 'Do You Still Care' wordt een gezapige, stroperige lijn ingezet door de blazers die wordt beantwoord door Beatleske oe-oe-oe's. De diepe stem van Taylor croont kranig over het melige bluesschema. De vergeten Mary Love is de tweede bezitter van zulk een honingzoete soulstem. Nummers als 'When We Start Making Love' en 'Power Your Love' zijn romantische softsoulnummers die willen verleiden en gemaakt zijn als weelderige dansvloerplakkers.
Het einde van de plaat beslaat voornamelijk radiospotjes en filmversies van de soundtrack. Het zijn leuke extraatjes, maar ze doorbreken de eenheid van de plaat wel.
Deze soundtrack staat vol met voor ons onbekendere funkartiesten uit de vervlogen jaren zeventig. Een klein uur lang wordt er laaiende, juichende funk en verzachtende soul door de boksen gepompt. De verhouding tussen up-tempo en de plakkers is mooi gebalanceerd. De luchtige muziek gaat vaak naar het goedkope, maar laat dat de pret niet bederven. Dolemite is my name... and fucking up muthafucka's is my game! en meer moet er niet verwacht worden van deze plaat.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
