Zo rond de eeuwwisseling was er een nieuwe beweging in gitaarland. Na de overrompeling van garagebandjes in het zog van het succes van The Strokes was het nu tijd voor iets anders. Bands als The Rapture en LCD Soundsystem combineerden de dansbaarheid van disco en de agressie van punk en zorgden daarmee voor een fris, opwindend geluid dat een hele generatie de postpunk liet herontdekken. Helemaal nieuw was dit geluid echter niet, want 20 jaar daarvoor was er in New York al een gelijkaardig verschijnsel geweest. Het Strut-label speelde daar handig op in en stuurde compilaties de wereld in waar de bands die als inspiratiebron gediend hadden voor de jonge helden, opnieuw onder de aandacht gebracht werden. Na enkele jaren van inactiviteit is Strut nu terug en pikt het de draad op waar ze hem jaren geleden hebben laten liggen, met een compilatie waar de postpunk van rond de jaren tachtig een platform krijgt.
Aangezien 'Disco Not Disco' de derde postpunkverzamelaar in de rij is, hebben de samenstellers het wat verder moeten zoeken. De klassiekers van het genre zijn ondertussen bekend en de groepen waren snel opgebrand. Daarom heeft Strut ervoor gekozen om wat breder te gaan en zich niet te beperken tot de pure postpunk: ook de aanloop tot en de gevolgen van krijgen een plaats op de plaat. Hiermee wordt al meteen duidelijk hoe groot de invloed van de beweging is geweest want er zijn in elk genre voorbeelden van invloeden. Op de plaat is er vooral aandacht voor vroege elektronische muziek, de aanloop tot de eerste techno uit Detroit en de Belgische New Beat.
Dat postpunk zoveel navolging heeft gekregen, is te danken aan het eclectische element van de muziek. De artiesten hadden geen oogkleppen op en lieten zich inspireren door schijnbaar onverenigbare elementen als disco en punk, maar ook echo's van afrobeat, krautrock en zelfs progrock zijn terug te vinden. Het resultaat van dit mengsel is muziek die drijft op een groove en een prominente bas. Er wordt veel gebruik gemaakt van percussie, waarbij vooral de koebel opvalt. De muziek is repetitief en lonkt naar de dansvloer maar is niet vrijblijvend, er zijn talrijke stoorzenders: overstuurde gitaren, militante zang en geluidjes van onbestemde afkomst.
Met de eerste twee compilaties heeft Strut al een mooi overzicht geboden van het genre, bovendien heeft de opleving zijn beste tijd gehad en dus is de compilatie minder essentieel en relevant als de vorige twee. De bredere aanpak doet de cohesie van de plaat ook geen goed. Maar de nummers zijn niet verjaard, het geluid is nog altijd fris en het avontuur wordt niet geschuwd.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
