DC Recordings bracht onlangs deze compilatie uit. Veertien tracks van onbekende groepen, waarbij nog maar één track dat op het album staat eerder op cd is uitgebracht. Geen echt bekende namen dus, maar met deze compilatie hoopt DC daar verandering in kunnen brengen.
Dit album bevat voornamelijk instrumentele dancemuziek waar disco de grootste steunpilaar is. Daarmee is eigenlijk het enige echt duidelijke gezegd. De verschillende groepen tasten elk op hun eigen manier het spectrum van dance en disco af. De cross-overs gaan van electro over funk, met sprongen richting techno en kleine lounge-elementjes. Basriffs die knokken met intimistische beats, en kleine futuristische samples die niet zozeer de voeten op de dansvloer moeten krijgen, maar wel in een ontspannen hun plaats kunnen vinden.
Alom vertegenwoordigd op het album is The Emperor Machine. De groep lijkt met drie nummers van de veertien het gedoodverfde stokpaardje van DC. Andy 'de helft van het duo Hot Chip' Meecham's nevengroep opent de compilatie met 'Bloody Hell'. De discogroove en beat waarmee het nummer begint heeft een nogal opzwepende inzet. Maar de drang naar de dansvloer ruimt plaats voor een iets rustige bezigheid zodra ze gecombineerd worden met gezapige spacy, futuristische samples. Padded Cell duwt dan weer een funky basriff prominent naar voren, maar slaagt er met ondanks de heldere en krachtige beat niet in echt te boeien. Het geheel verdrinkt kort na aanvang al in een wirwar van verschillende synthgeluiden.
Gedurende de eerste vier nummers lijkt dit een album dat rustig zal voortkabbelen zonder echt te blijven hangen. Uitzonderingen zijn de occasionele groepen die net iets meer naar voren weten te duwen. Zo weet 'Yippee Space Ghost' van Kelpe toch nog bij te blijven door de een heldere melodie naar de voorgrond te schuiven. Het nummer vraagt niet te veel moeite om de volledige aandacht te houden, waardoor de melodie langer blijft hangen dan bij de voorgangers. Toch blijft Kelpe slechts een vage herinnering wanneer 'Supersonic Monsters' van Depth Charge de intrede doet. Het nummer lijkt op een op band gezette communicatieles voor onverstaanbare robots. Samples worden bruusk door elkaar gegooid en het relaxerende karakter van het album raakt ver zoek. Vanaf dit nummer is het meer de beurt aan meer eclectische, opdringerige tracks. The Orichalc Phase doet met 'Respond in Silence' exact wat de titel belooft door te starten met een scherpe, monotone synth. Wanneer de rest van de instrumenten hun intrede doen wordt dit nummer echter nog een van de interessantste nummers op het album. De basriff en zang geven dit nummer een soort geconverteerde rockanarchie die zeer gesmaakt wordt.
Eufemistisch gezegd: 'Death Before Distemper' weet in ieder geval te verrassen. Hoewel het album in het begin een hoge dansfactor lijkt te hebben, lijkt zich al snel te ontpoppen tot een tot een cd die zich leent als prima achtergrondmuziek. Halverwege het album slaat dit dan weer om in een overdreven, futuristische warboel die met moeite rustgevend te noemen is, maar er evengoed moeilijk in slaagt opzwepend te zijn. Hierdoor eindigt het album in een nogal onverwacht gespannen sfeer, wat het toch wat te moeilijk maakt opnieuw op die playknop te duwen.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
