Om één of andere duistere reden is Joy Division 'hotter dan hot'. Een hele nieuwe lading Britse internetbandjes zweert sinds een paar jaar bij dit illustere wave/postpunkkwintet uit de prille 80's en een bloeiende muzikale scène maakt daar ook vandaag nog gebruik van. Toeval of niet, maar tegelijkertijd geeft de wereldberoemde rockfotograaf en cineast Anton Corbijn vorm aan zijn ambitieuze tribute 'Control' over het leven van wijlen Division frontman Ian Curtis. Zoiets legt natuurlijk een stevige druk op de feitelijke soundtrack van de film zelf. Corbijn heeft zich echter niet laten beïnvloeden door de nieuwe golf van Division-volgelingen maar is, net als bij zijn film, de tijdsgeest van de band zelf ingedoken.
Niets is wat het lijkt op deze plaat. New Order (opvolger van Joy Division na Curtis' zelfmoord) opent zonder zijn kenmerkende beats met het korte ambientmoment 'Exit', idool David Bowie is zowel aan- als afwezig in zijn filmische instrumentale sfeerprent Warszawa (een nummer waarnaar Joy Division zich als Warsaw eerst vernoemde) en een toepasselijke hit als 'Shadowplay' blijkt een cover te zijn. Die laatste, onder een stevige elektronische beat aangevuurd, is overigens door The Killers speciaal ingespeeld voor deze film en aan de resterende bandleden gepresenteerd in het bijzijn van Corbijn. Toch is deze soundtrack natuurlijk een grote muzikale gok: Joy Division had zowel in zijn punk als het post-punktijdperk vele goede leeftijdsgenoten waaraan het zich spiegelde. Namen als The Buzzcocks ('Boredom', live in Roxy opgenomen), Sex Pistols ('Problems', ook in live versie) of zelfs Velvet Underground uit het verre Amerika ('What Goes On') mochten alvast niet ontbreken. Verder passeert ook New Order drie keer de revue, al is het telkens met obscure en korte sfeerprenten en nergens echt voluit. Ook Joy Division zelf zit drie keer in de playlist met tophits 'Atmosphere', 'Dead Souls' en natuurlijk 'Love Will Tear Us Apart'. Waarom echter juist The Killers mochten coveren en de door de filmacteurs zelf ingezongen, wankele versie van 'Transmission' hier present is, lijkt een beetje een vraagteken. Hetzelfde vraagteken stelt in twijfel wat de avant-gardistische Nederlandse toetsenist uit de 70's Supersister hier komt doen of waarom Kraftwerk met zijn 'Autobahn' meer dan elf minuten van dit plaatje opeist. Joy Division scheurde zich af van de punkbeweging door gebruik van (toen zo verfoeilijke) keyboards, maar van een echt elektronische band is toch nooit sprake geweest.
Hoe het ook zei, een soundtrack is natuurlijk onderdeel van een film en de keuze van Corbijn op deze plaat wordt allicht een stuk duidelijker als de feitelijke sfeerprent ernaast wordt gehouden. Aan grote namen is hier zeker geen gebrek. Verder zijn de meeste bijdragen van hen uit de hoogdagen van Joy Division (Roxy Music en Iggy Pop vervolledigen het rijtje) en geven die aan hoe divers en creatief muziek toen al was. Globaal gezien hangt deze cd echter wat los aan elkaar en lijkt het het best om eerst de film te gaan zien en dan met de muziek na te genieten.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
