Ter verduidelijking: dit is niet de zoveelste plaat van Jack White (van de White Stripes), maar een werk van T Bone Burnett (filmmuziek componist, producer van ondermeer Counting Crows, The Wallflowers, Bruce Cockburn, Los Lobos, ...) waaraan deze eerste een aanzienlijke bijdrage heeft geleverd; dit is geen garagerock, maar pure bluegrass en westernmuziek; geen vlotte en hapklare muziekbrok, maar een zware en moeilijk verteerbare soundtrack. Deze vooroordelen zijn alvast de wereld uit ...
Dat de film Cold Mountain een passioneel oorlogsdrama is met Nicole Kidman in de hoofdrol is alvast één reden om even bij de prent stil te staan. Ook de soundtrack verschaft echter motieven. Zo is de compositie van voormalig Grammy Award winnaar T Bone Burnett er eentje van finesse, waarbij de toevoegingen van ondermeer Jack White, countrylegende Alison Krauss, filmmuzikant Gabriel Yared of neo-folkmuzikant Tim Eriksen met bluegrass vioolvirtuoos Stuart Duncan opmerkelijke meerwaarden leveren. Dat is toch een nogal indrukwekkend lijstje. Dit blijkt alvast uit de eerste track. Jack White covert 'Wayfaring Stranger' van 16 Horsepower, maar doet deze countryballade nog slepender overkomen dankzij banjo en vedel waardoor de heimwee van het nummer afdruipt. Doordat het filmverhaal zich afspeelt in de Noord- / Zuidstrijd in Amerika, zit dit plaatje volledig in de americana en countrysfeer. Het merendeel van de tracks zijn echte traditionele bluegrass songs. Alison Krauss zorgt met 'The Scarlet Tide' echter voor een prachtig eerste intermezzo: een weemoedig en traag vertellied op piano dat subtiel met cello ondersteund wordt en zo binnensijpelt in de meest intieme plekjes. Hoewel de plaat dus wel degelijk een geheel is van verschillende liederen, ademt ze toch een mooi totaalbeeld uit: dat van een duister, emotioneel en intiem plattelandsleven. Dankzij de karige instrumentale begeleiding en het gebrek aan echte ritmische begeleiding komt deze cd bovendien nogal rommelig over, wat perfect te lijmen valt in een chaotisch landelijk milieu. Dat neemt niet weg dat de nummers muzikaal best complex in mekaar zitten. Tracht maar eens om het om mekaar wervelende spel van viool en banjo te volgen in prachtige nummers als 'Sittin' on Top of the World': een onbegonnen zaak! Hoewel dus muzikaal sterk onderbouwd, is dit zeker geen voor de hand liggende plaat. Door een veelvoud aan country 'n' westernsongs verschaffen de intermezzo's van Alison Krauss (vrouwenslows) of de a capella strijdliederen van de Sacred Harp Singers noodzakelijke adempauzes. Dankzij die afwisseling blijft deze filmische soundtrack boeien. Dat ligt moeilijker bij twee wel erg sobere klankbeelden, namelijk een instrumentaal spel tussen Stuart Duncan en Dirk Powell en de daarop volgende ballade 'Lady Margret' die enkel vocaal gedragen wordt (door Cassie Franklin). Gelukkig mag Gabriel Yared tegen het einde aan nog vier sonates ten beste laten geven door een volledig symfonisch orkest om in een volwaardige filmische climax te eindigen. Hoewel volledig anders dan de rest van de plaat, zijn deze nummers een soundtrack pur sang! Als kers op de koude berg, doen de Sacred Harp Singers er nog een pracht van een a capella canon bovenop. Enkel al deze laatste verdient het om in tienvoud na mekaar af te spelen! Over een hoogtepunt gesproken...
Deze 'Cold Mountain' soundtrack is er eentje die tegelijkertijd nogal monotoon durft over te komen en toch ook erg divers is. Naast de grootste gemene deler van nogal onvertrouwde bluegrass en countrymuziek sieren enkele opperbeste parels deze toch erg sfeerscheppende plaat. Dat maakt hem dus niet enkel muzikaal erg rijk, maar ook uitermate beeldend en boeiend; net wat filmmuziek behoort te doen dus.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
