Door de huidige gekte rond alles wat een beetje naar elektro of Duitste 'minimal' ruikt, zou men bijna vergeten dat enkele jaren geleden de hele muziekwereld nog storm liep voor de funky 'french touch' van mensen als Daft Punk, St. Germain en Dimitri from Paris. Ook Christophe Le Friant, beter gekend als Bob Sinclar, behoorde tot het selecte Parijse clubje dat toen onthaald werd als de redding van de stagnerende housescene. De hype is ondertussen al lang overgewaaid, maar artiesten als Sinclar liggen nog steeds goed in de markt bij liefhebbers van housemuziek 'pur sang'. Bewijs hiervan is de uitnodiging van het prestigieuze Defected-label om de meest recente editie van de bekende 'In The House'-dubbelaar voor zijn rekening te nemen.
Ondanks een vroege start in het Parijse muziekmilieu wist Le Friant internationaal pas echt naam te maken toen hij zich op het einde van de jaren '90 transformeerde tot de blitse, dandy-achtige house-dj Bob Sinclar. Met een draaistijl die valt onder zuiders getinte french house, schuimt hij sindsdien de wereld rond op zoek naar gelijkgestemde muzikale zielen, glitter, glamour en mooie vrouwen. Dat onze vriend zich nog steeds graag profileert als gesofisticeerde gigolo bewijst de hoorspelachtige intro van de eerste cd. Enkele kwebbelende meiden uiten van op de dansvloer hun bewondering voor de dj, waarna een nagalmende schaterlach de overgang vormt naar de eerste track. Dj's trekken traditioneel alle registers open als ze de gerespecteerde Defected-verzamelaar mogen mixen en in het geval van Sinclar blijkt dit niet anders te zijn. Naast enkele exclusieve (nieuwe) dingen van oa. Sinclar's stadgenoot Martin Solveig ('Jealously'), Cerrone ('Not Too Shabby') en Julie Jabre ('Poem Track'), zijn er vooral felgezochte houseklassiekers terug te vinden. 'Let's Get Jazzy' van Louis Vega, 'I'll House You' van de Jungle Brothers en Bob Sinclar's eigen 'The Beat Goes On' zijn dan ook stuk voor stuk tracks die elke zichzelf respecterende housefreak in zijn collectie moet hebben. Het innemende 'Love Generation', het resultaat van Sinclar's recente samenwerking met reggae-legende Gary Pine (The Wailers), sluit het eerste uurtje elegant repetitief pompwerk af.
Daar waar het in het eerste deel van deze 'In The House' nog vooral draait om de 'oldskool' funk- en disco-invloeden, duiken op de tweede cd geleidelijk ook meer Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse stijlelementen op. Nuyorican Soul's vocale 'Runaway' en Latina Café's deep-jazzy 'Power to Conquer' houden het aanvankelijk nog redelijk beschaafd, maar al snel duiken de eerste broeierig roffelende sambadrums op. Na de zeemzoete bijdrage van Next Evidence smijt Sinclar met George Duke's uitgesponnen 'Brazilian Love Affair' opnieuw een klassieker op de draaitafels, al ontneemt hij zijn mix op die manier wel wat vaart. Met het opzwepende 'Can You Move' (Modern Romance) pikt hij de draad evenwel feilloos op. Onder leiding van Idjut Boyz & Laj's 'Lacatush' trekt de housekaravaan vervolgens naar het Afrikaanse continent. De alomtegenwoordige speelse gitaartjes, percussieprikkels in tegenritme en vrolijke baslijnen stomen de luisteraar in geen tijd klaar voor het schitterende 'Funu' van Dennis Ferrer (lees: afrohouse in een nog oorspronkelijkere vorm). Met Stephanie Mills, Louis Vega en Slow Supreme serveert Sinclar daarna opnieuw Latin-house 'à volonté', alvorens zijn eindsprint in te zetten met twee tracks die frequent in zijn clubsets opduiken: 'Imbalaye' van Sinclar's gevierde Africanism-kompanen en de Masters At Work-remix van 'Queixume' (Tom y Joyce).
Op 'In The House' doet Bob Sinclar zijn naam alle eer aan. House-standards afgewisseld met exclusieve rariteiten, ondergedompeld in een exotische, glamoureuze Ibiza-sfeer is datgene waarvoor hij bekend staat en hier ook in grote kwaliteitsdosissen aflevert. Dj-technisch is het geheel foutloos, maar weinig verrassend. Wie de cd aanschaft in de winkel, krijgt bij dit op zich al lijvige pakket bovendien nog een derde cd met vooral loungegetinte tracks cadeau. Niet ingewijden zouden dit alles de opmerking kunnen maken dat dit soort muziek toch wel héél repetitief is, maar daar trekken (af)getrainde clubbers zich waarschijnlijk weinig van aan. Wie het schoentje past, trekke het dus aan...
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
