Over het nut van tributecd's valt te discussiëren. Als het goed gedaan is, dan kunnen ze de deur openen naar groepen voor mensen die anders misschien niet geïnteresseerd zouden zijn. Aan de andere kant zijn tributecd's vaak van belabberde kwaliteit, met waardeloze covers. Het opzet is in elk geval hetzelfde: groepen van nu betuigen eerbied aan groepen van vroeger.
Duidelijker dan de hoes kan niet meer. Dit is voor alle fans van het gitaarspel van Ritchie Blackmore, een van de betere gitaristen van de laatste decennia. De man bezit een typische stijl die vooral gekenmerkt wordt door soberheid. Het is geen toeval dat de meest herkenbare riff aller tijden ('Smoke On The Water') uit zijn brein tevoorschijn kwam. Eenvoudig maar dat werkt vaak het best, een beetje zoals deze schijf. Het startpunt is simpel, maar de uitvoering is bijzonder effectief. Nu is het een beetje een onbegonnen zaak om het origineel te overtreffen, want dat lukt meestal niet, maar de dertien bands hier aanwezig willen dan ook niet het origineel verbeteren. "There is no way you can improve on what he has accomplished, this is just our way of saying thank you." Duidelijker dan dat is haast niet mogelijk. Geluidstechnisch is er in elk geval vaak vooruitgang geboekt, aangezien de oudere Deep Purple-songs vaak minder waren van geluidskwaliteit. Een euvel dat wel vaker voorkomt bij oudere platen. Zo maakt Torben Enevolden een erg verdienstelijke versie van Purple's 'Space Truckin' met een solo die iets meer fantasietjes bevat dan het origineel. Heel leuk zijn de bijdragen van Arabesque en Headline, en dat komt vooral doordat beide groepen over een zangeres beschikken. Dat geeft de nummers iets apart, hoewel de originele zang van bijvoorbeeld Ian Gillan (Deep Purple) moeilijk te overtreffen valt. Beste track van de schijf is het epische 'Sixteenth Century Greensleeves' door Reign Of Terror. Dat nummer heeft akoestische stukken die middeleeuws aandoen, en ongeveer halverwege barst het nummer los in een orkaan van elektrische gitaren. Transcendences versie van 'Perfect Strangers' verschilt nog het meeste van het origineel, door de toevoeging van een meer opgefokt tempo door de dubbele basdrums en de veeleer futuristische keyboards in plaats van een Hammondorgel.
Wat tribute-cd's betreft is dit een aanrader, simpelweg omdat dit ongecompliceerde versies zijn van bands die duidelijk niet uit zijn om het origineel te verbeteren. Toegegeven, er had wat meer afgeweken mogen worden van de originele versies, maar enkel een kniesoor die daar op let.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
