Het Trio Wanderer heeft de voorbije 15 jaar van zijn opnamegeschiedenis een belangrijk gedeelte van de kamermuziek voor triobezetting opgenomen. Nog tien jaar daarvoor werd het trio uit de grond gestampt, maar opnemen deden de drie pas wanneer ze zich volmaakt achtten in bepaald repertoire. Dat die leuze hun latere carrière is blijven domineren, maakt aanschouwelijk waarom hun cd's quasi allemaal lovende kritieken te wachten stonden bij hun verschijnen. Dvorak, Ravel, Schubert, Haydn en Brahms kwamen reeds aan bod en omdat het repertoire nu eenmaal beperkt is, nam het trio ook Beethovens trippelconcerto en Fauré's kwartetten reeds onder handen. De stap naar niet trio-gebonden kamermuziek van Liszt is in dat licht niet zo verrassend, hoewel het trio duidelijk minder presteert in deze werken dan in Smetana's pianotrio opus 15. De reputatie die het trio op zijn korte bestaanstijd reeds uitbouwde, heeft veel te maken met hun alomtegenwoordigheid binnen de wereld van de kamermuziek. Jaarlijks kwam er wel een nieuwe cd uit en omdat ze bij verschillende labels actief bleven, waren ze in staat om in grote vrijheid te kiezen wat ze wanneer zouden spelen en uitbrengen.
Hoewel werken van Liszt het trio van Smetana maskeren, vormt dit standaardwerk duidelijk de kern van deze cd-opname. De componist schreef het werk naar aanleiding van de dood van zijn dochter (ze was vier en een half jaar oud) en hij gebruikte een redelijk ongebruikelijke structuur om de heftige emoties in onder te brengen. Zo staat elk deel in dezelfde toonaard en zijn ze allemaal opgebouwd rond hetzelfde basismotief, een notenreeks die Smetana aan de affectenleer van de Barokmuziek ontleende. Het akkoordisch principe in kwestie werd toen, ongeveer 150 jaar voor Smetana zijn werk schreef, gebruikt als basis voor trieste muziek en het is, volgens het programma, niet onlogisch dat Smetana specifiek daarnaar teruggreep. Opvallend is hoe anders het verdriet over de drie delen heen wordt vormgegeven. Het woedende openingsdeel staat bijvoorbeeld in schril contrast met de hoopvolle invulling van de 'Finale', hoewel ook hier van het trio vereist wordt dat het vinnig en puntig blijft spelen. Het Trio Wanderer koos duidelijk voor een dramatische insteek en vooral in Smetana duwen de drie elkaar tot hun puntje van hun respectievelijke stoelen. Er wordt hypergeconcentreerd op elkaar ingespeeld en de lyrische lijnen lopen schitterend in elkaar over. Wat het Trio Wanderer dus al in eerdere opnames deed, presteert het trio hier opname: zomaar eventjes een referentieopname bij elkaar spelen.
Minder enthousiast moet men zijn over de overige opgenomen werken. Het gaat om twee 'Elegieën' (voor viool en piano of cello en piano), 'La Lugubre Gondole' (cello met piano), 'Tristia' (trio), 'Die Zelle in Nonnenwerth (viool en piano) en 'Romance oublié (piano en viool). Die worden niet slecht uitgevoerd, maar de muzikanten kunnen de spanning niet altijd hoog houden en dat heeft wellicht te maken met het feit dat ze niet gewend is om in deze formatie op te treden. Af en toe weten solist en pianist de balans niet helemaal goed te houden en hoewel deze interpretaties zuiver, gevoelig en geloofwaardig klinken, zijn ze niet altijd meeslepend genoeg. Van deze werken zijn er kortom betere opnames voor handen, hoewel de warme opnameklank bij Harmonia Mundi in deze context een surplus betekent. Samenvattend dus een waardevolle opname, die echter meer waar voor zijn geld had kunnen bieden via een andere muziekkeuze.
