'Skyfall' was zowat dé filmhit van de voorbije maanden. Een mens kon bijna geen stap meer buitenshuis zetten of werd aangesproken over de nieuwe James Bond. En van wie de film (nog) niet had gezien, werd op zijn minst verwacht dat deze het titelnummer van Adèle kon meezingen. Inmiddels is de hype al weer over gewaaid, maar het Bond-thema zit nog altijd in geheugens gegrift. Ook klarinettist en componist Jörg Widmann moet in 2008 aan de schrijftafel plots bevangen geweest zijn door een Bond-inval toen hij een flard van het herkenbare deuntje in een van zijn '11 Duos für Violine und Violoncello' verwerkte. Dit is een bundeling van miniaturen waarin de sonoriteit van cello en viool elkaar voorzichtig aftasten, in het raamwerk van een hedendaagse, schijnbaar aan geen enkele regel onderhevige harmonie. Widmann citeert vrijelijk uit de cultuurgeschiedenis, en plaatst lichte muziek zonder schroom naast oerromantische, zangerige lijntjes. Christian Tetzlaff voert het hoge woord op viool, terwijl Marie-Elisabeth Hecker de cello ter hand neemt, en dat dan nog voor een live opgenomen registratie van hedendaagse muziek. Terwijl dergelijke, eerder zeldzame gelegenheden zich meestal in de studio voltrekken, presenteert 'Winds & Strings' kortom zeer recente muziek in contrast met oudere parels, en dat niet eens bij een van de typische labels die zich profileren als beschermelingen van nog levende componisten.
Er is dus van alles aan de hand met dit schijfje, dat – zoals de titel eigenlijk al stilzwijgend aangeeft – breed focust op muziek voor houtblazers en strijkers. Jaarlijks vindt in de hydro-elektrische energiecentrale van Heimbach in de Duitse Eifel een festival plaats waarop verschillende instrumentalisten elkaar ontmoeten. Het is bij uitstek een gelegenheid om over contracten en drukke agenda's heen nog eens echt tot de muziek te komen en ter plekke, in een bijzondere en allicht ook inspirerende setting, samen muziek te bestuderen. Dit schijfje bundelt een aantal werken die op dit festival, dat doorgaat onder de noemer 'Spannungen/Tensions', werden gespeeld in 2011. Gaande van een nonet van Louis Spohr naar duo's voor viool en cello vindt als het ware een implosie plaats van het muzikale materiaal en de kleuren. Niet alleen qua bezetting wordt overigens gewerkt met spanningen, want ook over de eeuwen heen probeert de programmator bruggen te slaan. Met Spohr is hier een romanticus vertegenwoordigd, in een nonet dat al bij al zelden te horen is. Kleppers als hoboïst François Leleux (in het leven van alledag onder exclusief contract bij Sony) en violiste Lisa Biatishvili (Deutsche Grammophon) zorgen voor een prachtige muzikale ontdekkingsreis, waarbij de strijkers in dit aangrijpende stuk helaas nogal scherp uitvallen.
In Janáčeks op zeventienjarige leeftijd geschreven 'Mládí' hoort men hoe een jong componist de stap zet naar de maturiteit, met een titel die "jeugd" betekent. Inderdaad zit het stuk vol dartele invallen en quasi humoristische kleuren, maar er is ook melancholie aanwezig. Het sextet vertolkt hier zeer impulsief, maar de directheid gaat soms ten koste van het evenwicht. Het voelt alsof de zes musici het werk elk erg solistisch hebben opgevat, waardoor het collectief gevoel wat ontbreekt. Twee interludes voor fluit, viool en harp van Jacques Ibert markeren de overgang tussen de romantische dialoog met strijkers en hout van Spohr en de ode aan de jeugd die Janáček reserveerde voor fluit, hobo, klarinet, basklarinet, hoorn en fagot. In datzelfde ballenbad van ongewone muzikale schakeringen doet Widmann uitgeleide, waarbij het spel eveneens doodernstig wordt gespeeld. Hoe divers deze opname ook is: de rode draad lijkt eruit te bestaan dat de musici zich met volle concentratie op het spel storten. Muzikale vreugde gaat hier hand in hand met toewijding en ongeremde gemoedswisselingen. De schoonheidsfoutjes neemt men er op deze overigens helder opgenomen concertregistraties dan ook zonder morren bij.
