George Sand: schrijfster en feministe wiens verzameling brieven, kritieken en columns zou uitgroeien tot een oeuvre op zich. Voor de drie muzikantes van dit trio is dat een mooi uitgangspunt: de gedienstigheid jegens de kunsten die op zijn beurt een vorm van kunst wordt. Het collectief streeft naar een soortgelijke ervaring en het in 2005 opgerichte trio noemde zichzelf dan ook naar de Franse dame. Ondanks zijn vrij recente oprichting, bestaat het Trio George Sand uit drie vrouwen van een zekere leeftijd, die elk afzonderlijk reeds ervaring opdeden in de orkest- of solistenwereld vooraleer ze tot de kamermuziek kwamen. Binnen het trio-genre maken ze er een punt van om vergeten werk van vrouwelijke componisten terug op de kaart te zetten, dit in confrontatie met meer gekende muziek. Zo ging hun Debussy-opname bij Integral Classic gepaard met een wereldpremière op cd van de werken van Lili Boulanger, de op 24-jarige leeftijd gestorven Française die aan het begin van de 20e eeuw een van de meest beloftevolle componisten zou geweest zijn. Ook hedendaagse componisten wil het Trio George Sand een kans geven, maar dit vooralsnog niet met een cd-opname. De vreemde eend in de bijt is hier Mel Bonis, een tragisch figuur die werd uitgehuwelijkt aan een rijk industrieel nadat ze, tegen de wil van haar ouders, een relatie had aangeknoopt met een zanger. Van die componiste, die een beschermelinge was van César Franck maar het componeren in haar twintiger jaren opgaf om er pas veel later mee verder te gaan, speelt het Trio George Sand de diptiek 'Soir/Matin, opus 76', twee korte, pittoreske stukjes die een mooie brug vormen van Ravel naar Fauré.
Het aardige werk van Bonis is duidelijk ondergeschikt aan de twee hoofdwerken op deze cd, met name de trio's van Ravel en Fauré. Ravels trio uit 1914 wordt hier niet in de gebruikelijke versie gebracht die door Alfredo Casella werd bewerkt en zo werd uitgegeven. Casella zou immers naar believen eigen invullingen toevoegen, zogezegd om de sfeer van het werk beter tot zijn recht te laten komen. Wat Ravel van deze toegevoegde ademhalingen en aanduidingen op welke snaar iets moest gespeeld worden vond, is niet geweten. Hoe dan ook opteerde het Trio George Sand voor een uitvoering van het originele manuscript, dat een veel grotere vrijheid toelaat voor de interpreten. Die vrijheid benutten de drie musiciennes ook. Hun uitvoeringen van Ravel en tevens van Fauré zijn erg emotioneel, waarbij ze het structurele in de muziek totaal overstijgen ten gunste van het muzikale gevoel. In Fauré valt dit des te meer op, tevens vanwege de erg dicht opgenomen klank. De twee strijkers spelen bovendien op een zeer directe, "instrumentele" wijze: het cellogeluid wordt bijvoorbeeld uitgespeeld als een rauwe troef, terwijl andere interpreten het pure geluid van het instrument proberen te overschaduwen vanuit een zoektocht naar een esthetisch klankideaal. In Fauré, die naar het einde van zijn leven toe steeds etherischer ging schrijven, is dat een ongewone keuze, maar ze werpt desalniettemin haar vruchten af: de vertolking is krachtig en meeslepend, echt vanuit het verhaal benaderd.
Hoewel vrouwelijk en gracieus, zijn deze uitvoeringen van twee standaardwerken uit het kamermuziekrepertoire niet gemaniëreerd noch ingehouden. Het Trio George Sand bespeelt het hele spectrum en levert op die manier een album af dat vanaf de eerste noot beklijft. Hecht samenspel, een grote inleving in de muziek en beklijvende spanningsbogen maken dit tot de beste uitvoeringen van de trio's van Ravel en Fauré, met Bonis als aangename, verpozende toevoeging.
