De Franse pianist Roger Muraro bewees de voorbije twee decennia vooral zijn grote meesterschap in 20e-eeuwse muziek. Vooral zijn opnames met muziek van Olivier Messiaen maakten hem tot een van de belangrijkste voorvechters van het modern klassiek. Ook met een integrale uitvoering van Maurice Ravels muziek voor solo piano wierp Muraro hoge ogen. Deze keer gaat hij echter nog een stuk verder terug in de tijd. Met een programma dat opgebouwd is rond Franz Liszt en als centraal werk diens klavierversie van Hector Berlioz' 'Symphonie Fantastique' bevat, waagt Muraro zich kortom aan repertoire dat nog geen talloze keren werd opgenomen, maar dat wel een algehele bekendheid geniet onder melomanen. Zeker 'Les Années de Pèlerinage', een bundel waaruit Muraro hiervoor drie bekende stukken koos, zal velen bekend in de oren klinken, en wie tegelijk een zekere voeling heeft met het symfonisch repertoire, zal in de 'Symphonie Fantastique' van Berlioz uiteraard de bekende thema's horen terugkeren, alsook vallen in Liszt's trouwe reductie van de originele partituur heel veel orkestrale effecten terug te vinden.
De vraag is of de 'Symphonie Fantastique' voor klavier wel een nuttige en waardevolle luisterervaring te bieden heeft. Dat werk is immers bij uitstek een monument uit het symfonisch repertoire, waarin Berlioz, zoals ook in zijn 'Damnation de Faust', via een kleurrijke orkestratie tal van indrukken en ideeën met een emotionele lading op de luisteraar loslaat. De bewerking van Liszt was waarschijnlijk in de eerste plaats gericht op het illustreren van zijn pianistieke virtuositeit, en daarnaast was het, voor de componist-transcribeur zelf, ook een interessante oefening. Het werk kreeg echter geen opusnummer mee en maakt deel uit van een groot aantal werken dat de laatste decennia opduikt uit Liszt-archieven verspreid over de wereld. Gezien de partituur een zekere verfijning verliest, blijft de symfonische versie kortom preferabel. Los van de waarde van het werk op zich, voert Muraro de transcriptie echter schitterend uit. Dat hij niet terugdeinst voor extremen bleek reeds uit zijn opname van Ravels 'Gaspard de la Nuit' en ook in Liszt zet Muraro die lijn verder. De thematische contrasten worden dus nog wat aangewakkerd, maar nergens verliest Muraro zijn poëtische toets en quasi altijd komen zijn keuzes de algehele transparantie ten goede. Ook voor deze uitvoering geldt overigens dat het muzikale genot verhoogd wordt door een voorkennis van het programma waar Berlioz van vertrok. Dat dit cd-boekje daar niet al te lang bij stilstaat, is dus een eerder spijtig gegeven.
In 'Les Années de Pèlerinage' kan Muraro nog meer bewijzen hoe veelzijdig hij is, een gelegenheid waar hij dankbaar gebruik van maakt door alweer enkele verschillende bewegingen in de muziek tegen elkaar uit te spelen. Dat gebeurt dusdanig subtiel, dat de balans mooi bewaard blijft en dat de muziek telkens weer een grote beheersing ademt. In twee partituren waarin de grote hoeveelheid materiaal juist vraagt om een counterende zin voor rust en evenwicht, zijn Muraro's keuzes dan ook onbetwistbaar de juiste geweest. Dat de man daarmee bewijst dat het niet noodzakelijk de grote romantische canon is die men steeds weer moet aanboren om te ontroeren, is mooi meegenomen, hoewel een getalenteerd pianist als Muraro misschien des te meer genialiteit naar boven zou kunnen brengen in het reeds meer uitgebuite repertoire. Hopelijk was dit project rond een eerder obscure adaptatie dus slechts een afwisseling die een terugkeer naar de klassieken inluidt.
