Dat een Venezolaanse pianiste een bijzondere band en buitengewone feeling heeft voor de Latijns-Amerikaanse muziek, zal geen mens verwonderen. Gabriela Montero wijdde haar nieuwe plaat volledig aan deze ritmische en opzwepende muziek. Ze selecteerde maar liefst 24 werkjes van componisten uit Venezuela, Cuba, Argentinië en Brazilië en vulde aan met 5 eigen improvisaties.
Pianiste Gabriela Montero staat bekend om haar improvisatie-talent. Ze staat vaak op de planken met klassiek repertoire maar kan het meestal niet nalaten het publiek - bij wijze van encore - te trakteren op een improvisatie. Ze volgt daarin het voorbeeld van onder andere Mozart en Beethoven, beiden legendarische improvisatoren. Klassiek geschoolde musici lijken de laatste tijd meer en meer vastgekluisterd aan de heilige partituur, die ze urenlang uitpluizen en zo waarheidsgetrouw mogelijk uitvoeren. Dat zorgt er natuurlijk voor dat improvisatie quasi volledig verdwenen is van de 'klassieke scène'. Dat Montero de improvisatie nieuw leven inblaast door het te integreren in haar concerten en albums kan dus alleen maar bejubeld worden.
Montero's 'Solatino' is een goed gevuld en vrolijk voortkabbelend album dat een periode van 100 jaar Latijns-Amerikaanse pianomuziek overspant. Het leukste aan de plaat is het feit dat de korte werkjes van gevestigde componisten doorspekt worden met 5 eigen improvisaties van Montero. De improvisaties passen perfect binnen de stijl en sfeer van de andere werken op de plaat.
Het album opent met een aantal werkjes van Ernesto Lecuona, de zogenaamde Gershwin van Cuba. Deze man staat vooral bekend om de 11 filmpartituren die hij in de dertiger en veertiger jaren van vorige eeuw voor Hollywood schreef. Montero laat de kleurrijke en expressieve stijl van de werkjes duidelijk naar voor komen in haar interpretatie.
Lijnrecht tegenover deze kleurrijke, zuiderse muziek staat Alberto Ginastera's eerste pianosonate. Het is een gedurfde en uitdagende verkenning van Argentijnse ritmes, gebruik makend van hedendaagse harmonieën. Het delicate derde en veeleisende vierde deel van de sonate bieden een mooi beeld van Montero's technisch kunnen.
Andere componisten op dit album mengen de klanken van Europese meesters (de Franse impressionisten in het bijzonder) met elementen van Latijns-Amerikaanse nationale en populaire muziek. Dit is duidelijkst hoorbaar in de fragmenten uit de 'Piezas infantiles' van de Argentijn Antonio Estévez en de vijf losse stukjes van de Braziliaanse componist Ernesto Nazareth.
Van de temperamentvolle pianiste en componiste Teresa Carreño staat enkel een kleine wals op de plaat. 'Mi Teresita' is een bijzonder mooie wals - opgedragen aan haar dochter - die Montero vol gevoel en overgave speelt.
Montero sluit haar album af met 'Joropo', een bekende encore van Moisés Moleiro. Het is een typische, uitgelaten Venezolaanse dans. Een opzwepend en passend einde voor dit zuiderse album.
Het is onvermijdelijk dat dit album in bepaald opzicht eenzijdig is, maar eenzijdigheid gaat pas vervelen als een kruidige touch ontbreekt. Montero geniet duidelijk van deze muziek en laat de werkjes professioneel maar toch spontaan uit de vingers rollen. Deze plaat biedt de luisteraar een fijne kennismaking met de Latijns-Amerikaanse pianomuziek, bovendien vertolkt door een pianiste met liefde en feeling voor deze muziek!
