Het jonge Belgische Alfama kwartet profileert zich op zijn debuut-cd niet met het grote kwartetrepertoire, maar met afzonderlijke, kleine stukken: vaak jeugdwerken van acht verschillende componisten. Op die manier ontstaat een boeiend en gevarieerd uur muziek, uitgevoerd met grote degelijkheid, maar tegelijk met een kwartetklank die nog teveel voorzichtigheid ademt. Quatuor Alfama, zoals het half Waalse, half Vlaamse kwartet zich noemt, was dit jaar al te zien en te horen op Canvas Klassiek in Schumanns tweede strijkkwartet. De vier muzikanten spelen al zes jaar samen en dat laat zich horen in een uniform klankbeeld en spontane interactie. Ook op het nakende Festival Musiq3 in Flagey zal het kwartet prominent aanwezig zijn, met onder andere het pianokwintet van Schumann samen met pianiste Edna Stern. Het is trouwens ook in Flagey dat de huidige cd is opgenomen.
Met de naam 'Quartettsatz' verwijst de titel van het album meteen naar de twee belangrijkste werken: de 'Langsamer Satz' van Webern en de 'Quartettsatz' van Tchaikovsky. Beide jeugdwerken betekenden voor hun componist een eerste stap in de kwartetwereld. Waar het werk van Webern nog de compactheid van zijn later werk ontbeert en nog vol chromatieke passie het einde van de romantiek inluidt, is Tchaikovsky's deel al een fijngevoelige synthese van elementen uit de volksmuziek en de westerse vormelijkheid. Waar de ietwat teruggehouden klank de sfeer in het Russisch werk goed ligt, is het Alfama kwartet te licht voor Weberns extravertie. De muzikanten missen ergens de briljantie in hun spel die nodig is om deze overlopende muziek te verklanken.
Het 'Presto' van Schönberg en de 'Alla Marcia' van Britten zijn eveneens beginsels van grote meesters in spe. Ze hebben een zekere curiositeitswaarde, naast een beperkt muzikale. Deze werken hebben eigenlijk niet de potentie om te ontroeren. Desondanks hebben ze in het globaal explorerend kader van de cd hun waarde. Beter is het 'Capriccio' van Mendelssohn, dat een deel had moeten worden van een onvoltooid zevende strijkkwartet. Het melancholische begin gaat over in een pittige fuga waarin de herontdekker van Bach zijn contrapuntisch vernuft toont. Ook in de 'Romance' van Rachmaninov ontpopt zich het meeslepend lyricisme van de neo-romantische Rus. Het Quatuor Alfama is een sensitief ensemble voor deze eigenschappen en vertolkt deze kleinere werken voor strijkkwartet met de elegantie die past bij deze muziek.
Tot slot zijn er de latere werken van Wolf en Sibelius. Met 'Serenade' schreef Wolf een zonnig stuk, waarvan ook een orkestrale versie bestaat die de componist de kortstondige bekendheid gaf die hij op basis van zijn geniale liederen nooit kreeg. Ook Sibelius' 'Andante Festivo' bestaat in een versie voor groter strijkorkest en heeft een feestelijk karakter. Zonder te kunnen zeggen dat deze twee werken een belangrijk deel van het oeuvre van de componisten zijn, hebben ze toch een muzikale waarde, tussen de regels van de muziekgeschiedenis. Dit is in feite het overheersende gevoel bij deze cd. Men lijkt soms meer van het ene bis-nummer in het andere te vallen, zonder ooit echt meegesleept te zijn in overkoepelend geheel.
In de sterkte van deze cd schuilt dus ook zijn zwakte. Hij presenteert wat minder goed gekend is, maar waarvan de intrinsieke waarde minder groot is. In elk geval is het een goede presentatie van het kunnen van dit jonge kwartet, dat zich naast originaliteit en ondanks de terughoudendheid en te weinig spitante contrastwerking toch onderscheidt door een grote degelijkheid.
