Verwarring tussen het Lucerne Festival Orchestra en de Lucerne Festival Academy ligt voor de hand. Het eerste ensemble heeft Claudio Abbado aan het hoofd en is een verzameling van de beste muzikanten ter wereld, die jaarlijks samenkomen rond het Zwiterse zomerfestival in Lucerne om er met hun chef een aantal gegeerde concerten te spelen. De Festival Academy werd opgericht door Pierre Boulez in 2004 en is de jeugdige evenknie van het Festival Orchestra. Het bestaat niet louter uit muzikale vrienden die de dirigent doorheen zijn carrière heeft opgebouwd, zoals bij Abbado's orkest, maar wel is het een formatie die kansen geeft aan jonge musici van over de hele wereld om samen te werken met een dirigent van het grootste formaat.
Deze opname kwam tot stand via geluidsbanden van repetities en concerten van het orkest, dat enkel tijdens de zomer bestaat. Jonge musici komen er naartoe om onderwezen te worden in kleinere workshops per instrument, gehouden door de musici van Boulez' Ensemble Intercontemporain. Het is een intensief leerproces dat telkens eindigt met een paar dikwijls gelauwerde zomerconcerten. Een nobel project waar Boulez zijn schouders onder zet, maar tegelijk dankbaar voor een dirigent die eventueel jonge talenten kan doorsluizen naar bijvoorbeeld zijn eigen Cleveland Orchestra.
Zoals doorheen zijn hele discografie legt Boulez de klemtoon op deze dubbele cd-uitgave bij het moderne repertoire. Dergelijke complexe muziek met een jong orkest aanpakken is gedurfd, maar dankzij Boulez' heldere aanwijzingen brengen zij het er technisch probleemloos vanaf. De dirigent wil immers geen waas creëren rond het grote 20e-eeuwse repertoire, maar probeert de partituren aanschouwelijk te maken, zonder naar eenduidige transparantie te streven. Met twee werken van Anton Webern betreedt Boulez aanvankelijk voor hem welbekend terrein. Boulez' nam voor Deutsche Grammophon de complete orkestrale werken van Webern op met de Berliner Philharmoniker en tevens hetzelfde Ensemble Intercontemporain, een uitgave die nu nog steeds als onbetwistbare standaard in dit repertoire wordt aangeprezen. Boulez bereikt zowel in de 'Passacaglia for Ochestra', het verbluffende opus 1 van de componist, als in de 'Variations for Orchestra, Op. 30' een symfonische vertelkracht die deze muziek dikwijls mist. De inhoud wordt bij Boulez geen abstracte toonkunst, maar een reële en doorleefde partituur waarin vooral veel menselijkheid zit.
Met 'Le Chant du Rossignol, poème symphonique' van Igor Stravinsky komt men daarna terecht bij een meer schertsende vorm van 20e-eeuwse klassieke muziek. Boulez brengt de humor met gladgestreken gezicht, wat een doeltreffende uitwerking heeft op de lachspieren. In dit werk blijkt echter de beperking van de Lucerne Festival Academy, dat nu eenmaal geen toporkest is. De orkestpartijen, en zeker die van de kopers, klinken iets te massief voor deze in wezen spitsvondige, lichtvoetige klankspelletjes. Met de Berliner en de Cleveland Orchestra nam Boulez' al Stravinsky op voor Deutsche Grammophon, en die opnames zijn een stuk meer spectaculair dan deze niet helemaal overtuigende 'Le Chant du Rossignol'.
Afsluiten doet Boulez op het tweede schijfje echter met een uitstekende interpretatie van Mahlers zesde symfonie. Die lijkt aanvankelijk te statisch, maar Boulez slaagt er gaandeweg in zijn orkest als een geoliede machine te laten ronddraaien en over de vier delen heen bereikt het orkest een consistent geluid dat Mahlers intrinsieke klankweelde alle eer aandoet. De tweestrijd tussen het Dionysische en het Apollinische komt op andere opnames beter uit de verf, maar qua kleur en textuur is deze interpretatie moeilijk te evenaren.
Dat Boulez zijn talent ten dienste stelt van jonge musici kan men alleen maar aanmoedigen, maar de opnames van deze dirigent bij grotere orkesten zijn desondanks van een ander niveau. Men voelt hier immers dat de muzikanten nog geen levenslange vertrouwdheid hebben opgebouwd met het repertoire, waardoor de werken op cruciale momenten emotionele diepte missen.
