Dat Belgisch violist Yossif Ivanov muziek van de vrij obscure landgenoot en componist Raphaël D'Haene onder handen neemt, is niet helemaal nieuw. Op een vroege opname voor het label Ambroisie had Ivanov, de viooltrots van het vaderland, reeds een vioolsonate van D'Haene gespeeld. Dat de man daarmee aandacht schenkt aan een hedendaags, ondergewaardeerd componist, is uiteraard een mooie zaak. Toch is D'Haene niet de meesterlijke status waardig die Ivanov de man probeert te schenken. Destijds viel de vergelijking met Ysaye en (vooral) Franck nogal vreemd uit, hier staat D'Haene naast de moderne componist Dutilleux en die vergelijking is evenmin flatterend voor eerstgenoemde. De klankenrijkdom en onnavolgbare ideëele stortvloed van Dutilleux kan D'Haene gewoon niet evenaren. Zijn werk is dan ook anders opgevat, maar toch is het effect van deze cd alweer bevreemdend, omdat men na de Franse componist een even krachtige verderzetting bevat.
Vanaf de eerste maten zit de sfeer bij Dutilleux goed. Het Orchestre de l'Opéra national de Lyon was tot voor kort een orkest met internationale allure, maar de laatste jaren is die aandacht voor hun bezigheden wat beginnen tanen. Waar destijds nog Kent Nagano aan het hoofd stond, zijn de dirigenten tegenwoordig dikwijls van een bedenkelijke kwaliteit. Niet zo echter voor Kazushi Ono, die ondanks zijn jonge leeftijd al heel wat wereldpremières van hedendaagse werken verzorgde en stilaan een sterke reputatie aan het vergaren is. Hij laat het orkest heel alert reageren in de Dutilleux, wat werkelijk een magistraal effect oplevert. Natuurlijk is de opname van bijvoorbeeld het RCO met violist Dmitry Sitkovetsky en dirigent Mariss Jansons van 'L'arbre des Songes' kleurrijker en meer verfijnd, maar Ivanov speelt met meer vinnigheid in Dutilleux' vioolconcerto en de vergelijking is werkelijk interessant. Ook 'Sur le même accord' klinkt een tikkeltje minder intens dan in andere uitvoeringen, maar het werk ademt hier een grotere openheid en dat is een gegeven dat bij Dutilleux goed werkt.
Het werk van Raphaël D'Haene is zoals gezegd minder tot de verbeelding sprekend, maar alles bij elkaar mag het er best wezen. Het is iets artificiëler opgebouwd en heeft niet de oer-Franse naturel van Dutilleux, maar als curiosum werkt het concerto best goed. Alles bij elkaar dus zeker en vast een cd die de moeite loont, al was het om Dutilleux nogmaals te herontdekken. Met zijn mooie uitgave en het fascinerende traject dat Ivanov sedert zijn tweede plaats in de Koningin Elisabethwedstrijd voor viool aflegt qua cd-opnames, absoluut een schijfje om te koesteren!
