De Hongaarse cellist Miklós Perényi kwam twee weken terug niet eenduidig positief in de media, naar aanleiding van een opvoering die hij gaf van Beethovens 'Tripleconcerto' (met Isabelle Faust en Kristian Bezuidenhout als collega-solisten) in het Concertgebouw van Brugge. Met een wat benepen klank was Perényi toen de zwakke schakel in het totale plaatje. Tussen jonge, geestdriftige lieden als Faust en Bezuidenhout maakt de cellist overigens hoe dan ook al een sjofele, stoffige indruk. Dat zijn spel niet altijd een reflectie hoeft te zijn van wat hij fysiek uitstraalt, verbaast natuurlijk niet. Eerder nam de virtuoos aan de zijde van András Schiff reeds de muziek voor cello en piano van Beethoven op voor ECM – wereldwijd overigens zeer goed onthaald. Nu is Perényi terug bij hetzelfde label voor een solorecital. Niet tot de nok gevuld, maar het repertoire vergt in die mate concentratie van de luisteraar dat een recital van meer dan een uur amper te verteren zou zijn geweest. Met Britten, Bach en Ligeti trekt de cellist bovendien een mooie lijn doorheen de muziekgeschiedenis. Perényi, van nature een nogal conservatief interpreet, vertelt op die manier een heel divers verhaal, waarbij hij er toch in slaagt de innerlijke eenheid tussen de verschillende stijlperiodes in de verf te zetten.
Met de derde suite van Benjamin Britten, geschreven begin jaren '70 in ongeveer een week tijd, neemt Perényi een compositie onder handen dat de bestemmeling van het werk, Mstislav Rostropovich, een erg bijzonder werk noemde. De innerlijke verwevenheid tussen de verschillende delen is op zich al een bijzonder iets: het werk ademt een grote continuïteit en een uitvoerder als Perényi slaagt er bovendien in de hele suite als een natuurlijke stroom te laten aanvoelen. Met negen delen heeft deze suite alle kans gefragmenteerd aan te doen of zo te worden uitgevoerd, maar voor die aanpak kiest Perényi juist niet. Ook in Bachs suite benadrukt hij het grotere geheel en de sterke eenheid van het werk, wat meer in Britten dan in Bach tot een integere, ingetogen topuitvoering leidt. In Bachs zesde suite, die Perényi dus na de prachtige Britten onder handen neemt, is de teneur niet evenwaardig positief. De cellist kiest hier voor een behoorlijk houterige, krachtige celloklank, wat bijna in strijd lijkt met de zachtaardige uitvoeringspraktijk en opnametechniek die de laatste jaren zo in trek leek. Zeker wie aan een behoorlijk volume luistert, merkt dat Perényi voor de harde aanslag gaat en diep en geprononceerd in de snaar duikt. De technische overredingskracht van de uitvoerder maakt deze suite nog steeds uitstekend verteerbaar, maar het bijna hardvochtige verhaal dat hier uit de doeken wordt gedaan, verhoudt zich op een vreemde manier tot de heersende traditie. Tegelijk moet opgemerkt dat Bachs zesde suite natuurlijk het buitenbeentje is binnen de serie: geschreven (volgens de vroegst bewaarde kopie) voor een instrument met vijf snaren, ligt de uitvoering op traditionele cello (in de hoogste registers) absoluut niet voor de hand. In die zin is elke interpretatie van dit werk altijd een belevenis – niet minder zo in handen van iemand als Miklós Perényi.
Aan beide standaardwerken uit het repertoire – die vaker echter gebundeld worden opgenomen dan uit hun respectievelijke contexten worden gerukt – voegt de virtuoos ook nog Ligeti's ultrakorte, tweedelige 'Sonata' toe. De sprong naar de moderne muziek lijkt hiermee totaal, maar Perényi voert de partituur gelukkig niet uit alsof het een effectrijk showstuk betreft. Hij toont zich bereid werkelijk een verhaal te vertellen en tegelijk – zo beschrijft het cd-boekje – de breed resonerende klank van de cello als instrument te celebreren. Dat is inderdaad wat deze opname doet: enerzijds de schoonheid van de cello uitdragen, anderzijds het puur instrumentale ook volledig overstijgen. Dit gedurfde solorecital verdient daarom alle lof en mag gerust ingang vinden in meerdere huiskamers. Perényi heeft immers ook in deze muziek een en ander toe te voegen aan de traditie.
