"Een collectie klassieke liederen die naar de naam 'Banalités' luistert, doet beslist de wenkbrauwen fronsen. Waarom wil een jonge zanger zich voorstellen met een soloalbum dat van zichzelf lijkt te zeggen dat het niet veel in huis heeft, tenzij oninteressante alledaagsheid?" In het cd-boekje bij zijn eerste opname stelt Thomas Blondelle, in de laatste editie van de Koningin Elisabethwedstrijd voor Zang nog tweede laureaat en daarmee de Belg die het hoogst ooit scoorde, luidop de vraag die waarschijnlijk bij iedereen opkomt die 'Banalités' in handen krijgt. Een verzameling banale liederen, wie wil daarvoor een aantal euro's neertellen of ruim een uur tijd vrij maken? Blondelle legt echter meteen uit dat "banaal" in een ver verleden nog niet de negatieve connotatie had die vandaag rondom het woord hangt. "Alledaags", "doorsnee" betekende "banaal" toen, zonder meer. En zou het niet kunnen zijn dat componisten in hetgeen dat iedereen zo vertrouwd was, een diepere betekenis hebben gelegd? Naar dergelijke liederen ging Blondelle voor dit recital op zoek: tekstuele parabels of fabels waarin onder de oppervlakte-vertelling een diepere kritiek verscholen ligt. Dergelijke vondsten confronteert Blondelle dan weer met composities die ontroeren in hun niet gemaskeerde eenvoud: een simpele frase, een humoristische gedachte begeleid door een slinks muzikaal commentaar kan genoeg zijn om tot een heerlijke ontdekking te leiden, aldus Blondelle.
Verbazingwekkend heeft de Brugse tenor grotendeels gelijk: 'Banalités' heeft heel veel in petto voor de onvoorbereide luisteraar. Mooi is bovendien dat een jonge stem zich niet meteen op platgetreden paden wil begeven en het gekende repertoire nog maar eens wil opnemen. Blondelle doet er veel verstandiger aan door met deze zeer heterogene selectie amusante liederen te tonen dat muziek ook om andere redenen dan de zuiver esthetische fantastisch kan zijn. Liedzangers op de belangrijke podia die altijd weer naar Schubert of Brahms grijpen, missen vaak het gevoel voor humor dat ook in tal van lied-catalogi zit ingebed. Door die stukken op te vissen uit hun grotere gehelen, zorgt Blondelle voor een zeer vermakelijk cd-debuut dat ook een lekenpubliek zal kunnen plezieren. BNP Paribas Fortis, nu al twintig jaar lang mecenas van het Concours Koningin Elisabeth, zal met dit album ongetwijfeld bij alle klanten hoog scoren, want moet zelfs de grootste droogstoppel of dilettant niet lachen met bijvoorbeeld Rossini's 'La Chanson du bébé', over een kind dat de weg naar het potje leert kennen? Een enkel voorbeeld is hoe dan ook te weinig om de veelheid aan mopjes aan te geven waarmee Blondelle naar de luisteraar stapt. In Coplands 'I Bought Me a Cat' mag de zanger heel wat beesten imiteren en in 'The Lady Who Loved a Pig' (door Celius Dougherty) haalt de tenor zelfs het varken in zichzelf al knorrend naar boven. Verrassend is de aanwezigheid van een Gustav Mahler of een Richard Strauss: hoewel Mahler inderdaad allesbehalve een doodernstig componist was, is dit toch repertoire waarin Blondelle niet optimaal presteert. Leuker zijn Blondelle's eigen composities: inhoudelijk om bij te bulderlachen, maar ook muzikaal intelligent met bijvoorbeeld een onmiskenbaar citaat uit Schuberts 'Erlkönig' aan het begin van 'Im Park'.
De verzameling liederen verdient zonder twijfel de volle vijf sterren: zelden is een recital zo boeiend van begin tot eind. Het continu heen en weer zappen tussen verschillende talen en soorten humor vormt geen enkel probleem, want de lichtzinnigheid vormt een rode draad doorheen bijna de hele opname en maakt er zo een zeer consistente ervaring van. Blondelle ontpopt zich overigens tot een solist met het lef van een groot cabaretier: hij vervormt zijn stem, imiteert dieren en geluiden en probeert uit elk lied het onderste uit de kan te halen. Dat betekent niet dat de uitvoeringen op 'Banalités' allen van het hoogste niveau zijn. Pianist Daniel Blumenthal heeft niet altijd genoeg swing in zijn spel om de humor waar Blondelle zo weinig problemen mee heeft aan te vullen. De tenor zelf is dan weer niet op zijn gemak in alle repertoire: zijn Italiaans zou gezwinder kunnen klinken en de vraag is of Blondelle hier en daar geen meer hilarisch effect zou kunnen creëren door iets subtieler met de grappen om te gaan. Dat zijn echter kanttekeningen bij een zeer opmerkelijk debuut van een in het oog te houden zanger, die ook als componist en musicoloog al zijn sporen heeft verdiend. Een warm aan te bevelen en allesbehalve banaal schijfje, deze 'Banalités'.
