Het kan geen goed teken zijn als op een cd met quasi uitsluitend bewerkingen van klassieke composities de enige authentieke orkestratie de beste blijkt. Dat is echter precies wat op 'An Evening with Leopold Stokowski' het geval is: een schijfje met vrij aangename muziek, dat helaas alleen écht weet te overtuigen met een krachtige uitvoering van Tchaikovsky's 'Slavonic March'. Daarin trekt dirigent Richard Egarr alle registers open en treedt het Brussels Philharmonic aan met een dijk van een sound waar, hoe men het ook draait of keert, geen ontsnappen aan is. Alle orkestgroepen koppelen een maximum aan intensiteit aan een overtuigend gevoel voor melodie in wat een verbluffend staaltje pathetische romantiek is, zonder daarbij de zuiverheid uit het oog te verliezen. In tegenstelling tot eerder op de cd (Tchaikovsky is immers de afsluiter van deze Stokowski-avond) zijn de kopers bijvoorbeeld heel accuraat in hun stemming en ook de strijkers overtreffen zichzelf in de unisono's. Niet dat het daarvoor allemaal grondig verkeerd loopt, maar er treden toch geregeld schoonheidsfoutjes op die de opname in belangrijke mate ontsieren.
Het album opent nochtans veelbelovend, met een krachtpatser-versie (voor groot orkest) van Johann Sebastian Bach's uiterst bekende orgelwerk 'Toccata en Fuga in d'. Wijlen dirigent en arrangeur Leopold Stokowski tekende voor de bewerking, en van die man is geweten dat hij de grote effecten niet uit de weg ging. Hij geldt nog steeds als een van de belangrijkste dirigenten van de voorbije eeuw, hoewel het elitaire publiek hem afzwoer omwille van zijn personencultus (een beetje vergelijkbaar met die van Herbert von Karajan) en zijn zin voor extraordinaire programma's. Onder het al dan niet oprechte mom van Bach en konsoorten tot bij het grote publiek te willen brengen, maakte hij allerhande bewerkingen van oude muziek voor groot orkest. Op die manier wilde Stokowski het Amerikaanse radiopubliek bewust maken van het genie van deze oude meesters - en misschien ook van het zijne. Pittig detail is immers dat Stokowski extravagant dirigeerde en op den duur werden zijn concerten meer bezocht om het visuele aspect dan om het muzikale. Dat Stokowski het zover had laten komen, moet men hem vanuit integer oogpunt helaas een beetje kwalijk nemen.
Niettegenstaande zijn excentrieke keuzes, zijn Stokowski's bewerkingen overweldigend. Ze zijn ronduit bombastisch en dikwijls gespeend van verfijning, maar het oer-Amerikaanse en Hollywoodiaanse dat zo vaak in deze muziek gehekeld wordt, hoeft niet noodzakelijk als een kwaad gezien te worden. Dirigent Richard Egarr merkt terecht op dat de emoties uit de originele werken nog steeds vertegenwoordigd zijn in de bewerkingen en dat is uiteraard een voornaam iets, hoewel een uitvergroting natuurljk een spijtige zaak is. De manier waarop Stokowski Bach opnieuw in het daglicht plaatst, kan men bezwaarlijk beschamend noemen, en ook Purcell, Palestrina en Cesti worden hier eer aan gedaan met zware, maar intrigerende orkestraties die met veel gevoel voor klankkleur en timbre echt iets proberen toe te voegen. Minder geslaagd zijn Richard Egarrs bewerkingen van Händel en Ockeghem: hun orkestratie verloopt iets stroever en heeft niet de geloofwaardige continuïteit waardoor Stokowski zo aangenaam luistert.
Los van de kwaliteit van de werken zijn de onvolkomenheden in het orkest een opvallend struikelblok. Zo zijn de kopers in bepaalde passages tenenkrommend onzeker en dunnetjes, waarbij in de eerste plaats de hoorns hun delicate partijen door de vingers laten glippen. Puur dynamisch worden soms iets te brute keuzes gemaakt en als orkest is de Brussels Philharmonic niet wendbaar genoeg om afdoende met de mogelijkheden van de arrangementen overweg te kunnen. Een geestig curiosum dat mooi werd vormgegeven en van een interessante tekst werd voorzien, maar puur als opname schiet 'An Evening with Leopold Stokowski' toch op bepaalde vlakken tekort.
