Tony Sly is dood. Lang leve Tony Sly. Op 31 juli 2012 stond de punkrockwereld even stil en versteld dat de goedlachse teddybeer en frontman van No Use for a Name totaal onverwacht was overleden. Na een voor velen intense rouwperiode en een pracht van een postuum liveconcert, vatte de erg samenhangende muzikale familie rond het Fat Wreck label de plannen aan om een eer te betuigen aan deze grote, geliefde artiest.
Niet minder dan 26 tracks werden geselecteerd voor deze tributeplaat. Enigszins opvallend: ondanks het centrale gegeven van de Fat Wreck stal en het typische punkrockkarakter van No Use for a Name blijken veel participerende artiesten over hun nauw genrehokje te blikken. Voor de hand liggend is dan een akoestische vertolking. Rise Against tovert Sly’s ode aan zijn dochter, ‘For Fiona,’ om tot een liefdevolle ballade waarin de schorre keelklanken van frontman Tim McllRath en de warme stem van Jon Snodgrass mooi samenvloeien in een glorieuze meerstemmigheid. Frank Turner, die solo aan een tweede leven is begonnen na zijn wilde jaren bij hardcorecollectief Million Dead, levert met een vertraagde versie van ‘Keira’ een erg intieme, broze kampvuursong af waarin de man zijn hoge, hese stem voor pure liefde en passie zorgt.
Het is logisch dat de pretpunkbende Mad Caddies zoals gewoonlijk beroep doen op hun blazerssectie om ‘AM’ in een feestelijk ska jasje te steken. Dat het Britse SNUFF zijn strak gitaarwereldje verlaat om een popsong af te leveren waarin Spaanse trompet, een zwoele zangeres en een bossanovaritme een plek krijgen, is een grotere verrassing. De totale identiteitsverandering blijkt echter smaakvol, zelfs overtuigend. Een al even bijzonder moment is voorzien voor opener ‘Biggest Lie’, een song waarin de multi-getalenteerde Karina Denike ook in de originele No Use for a Name-versie een vocaal plekje kreeg. Hier neemt ze het nummer geheel voor eigen rekening. Met fluit, orgel en slepende zang zorgt ze voor een droevige, soulvolle hommage. Haar ontdubbelde vrouwenstem laat enige hoop en troost doorschijnen, terwijl ze de legendarische woorden bezingent: “I really think we are, becoming more mindless of the heart”. Een mooiere aanvang voor zijn tributeplaat kan een overleden held zich niet wensen.
Geen plaat over Tony Sly zonder punkrock natuurlijk. Bands als NOFX, Pennywise of Lagwagon leveren vanzelfsprekend klassewerk af. Binnen het strakke regime van dit genre, pakt echter vooral Bouncing Souls sterk uit met een erg warm geproducete ‘Homecoming’, dat in tegenstelling tot andere pretpunksongs niet zozeer gedragen wordt door de zang, maar eerder door vakkundig, melodieus gitaarwerk. Een beetje omstreden is de bijdrage van de commerciële puberpunkband Simple Plan, die zich met ‘Justified Black Eye’ echter opvallend op de achtergrond houdt. Maar zo slaat deze plaat wel een brug naar de volgende generatie.
Moest er ooit twijfel over bestaan hebben: deze tributeplaat bewijst dat Tony Sly enorm veel collega-vrienden had. De lijst genodigden die hier vertegenwoordigd zijn, is indrukwekkend. Het valt wel op dat Less Than Jake afwezig tekent. Verder is het ook duidelijk dat niemand zich snel van zijn taak wilde kwijten, iets waarvoor een genre als punkrock zich wel kan lenen. Dit diverse, kwalitatieve album toont een mooie muzikale rijkdom die netjes in de verf zet dat Sly krachtige songs wist neer te pennen en bewijst oprecht respect aan een te vroeg vertrokken vriend. Een absoluut hebbeding voor punkrockliefhebbers.
