Gelukkige verjaardag Tonefloat! De ondergrondse platenfirma met een duidelijke voorliefde voor dromerige, semi-elektronische kwaliteitsmuziek heeft honderd releases op zijn CV staan. Dat is best bewonderenswaardig, want veel van het gepresteerde werk mag niet enkel op conto van één drijvende kracht toegeschreven worden (“Crazy Diamond”), maar de vaak gelimiteerde, wereldwijd beschikbare producten van dit label zijn ook heuse hebbedingetjes voor muziekfetisjisten.
‘Tf100’ bewijst dat Tonefloat een goede thuishaven is voor een boel betekenisvolle artiesten. Voor de honderdste release hebben ondermeer klanktovenaars als Dirk Serries (VidnaObmana, Fear Falls Burning), Steven Wilson (Porcupine Tree), Theo Travis (Soft Machine Legacy) en Maarten Van der Vleuten (In-Existence, Major Malfunction) de handen in elkaar geslagen voor een uniek samenwerkingsproject dat zeven leuke, muzikale parels oplevert.
In pure magie, zo opent deze verjaardagsplaat. Hoog akoestisch getokkel, metaalachtige achtergrondgeluiden en de holle, serene stem van Steven Wilson zorgen voor een mysterieus, harmonieus geheel. Meer en meer klimmen achtergrondgeluiden van fluit, galm en gitaardrones naar voren om de eerste track een dromerige, instrumentale tweede versnelling te geven. En dit feeërieke karakter houdt nog even stand. De eerste twintig minuten van dit album klinken erg atmosferisch en dromerig dankzij veel echo, galm en bijgeluiden.
Halverwege de verjaardagsplaat komt de ontnuchtering. ‘Pale Ghostlike Friend’ is een akoestische folkballade die nog wel een zweverige samenzang kent, maar tegelijkertijd een oppervlakkige, heldere productie heeft. Het ritme van een tikkende klok kondigt diep meanderend gitaarwerk aan, als voorbode dat het tijd is om stilaan uit de droomtoestand te ontsluieren. Buitenbeentje ‘Through the Eyes of the Duck’ krijgt een droog, uptempo techstepritme mee en aanvurende baspulsen, waartussen duistere pianoakkoorden zweven: een stukje benauwende minimal techno.
Ook al mag er nadien weer duchtig gefantaseerd worden, de magie lijkt wat zoek. Het lange, themaloze ‘Song for John Fahey’ sleept zich voort op dwarrelende harptokkels en holle windgeluiden en haalt daar zelfs weinig toepasselijke, slidende gitaarakkoorden bij. Dan scoort afsluiter ‘Murmlefish’ van Dirk Serries en Maarten van Vleuten beter door in een waas van mysterieuze tonen te blijven hangen waar blazers, een stemmend symfonisch orkest en murmelende stemmen in te ontwaren lijken maar niets is wat het lijkt.
‘TF100’ gaat verder dan een titel als ‘verzamelplaat’, dat is zeker. Ook al wisselen zowel samenstellers als sfeer en uitstraling van elk van de zeven tracks, toch blijkt dit album min of meer een consistent geheel dat helemaal beantwoordt aan het gevoel van andere Tonefloat-releases. Zeker weten dat het hier om een collectoritem gaat!
