Na de ontbinding van de legendarische punkband Dead Kennedys in 1986 legde frontman Jello Biafra zich toe op het verder uitbreiden van zijn platenlabel Alternative Tentacles: een uitvalsbasis voor antipolitieke, linkse muziekbands uit de Amerikaanse Oostkust. Op een kwarteeuw tijd zijn daar best mooie platen uit gegroeid van onder meer D.O.A., Melvins, Neurosis en tientallen andere eigenzinnige, alternatieve bands die de punkspirit hoog houden, maar een muzikale glimlach niet mijden.
Helaas is Biafra zelf zich ook meer en meer gaan profileren als maatschappelijk predikant, met een berg flauwe spoken wordshows als gevolg. Daarnaast heeft hij meegedraaid in een tiental onbeduidende cultfilms waarin boodschap belangrijker bleek dan vorm. De cultfilm ‘Terminal City Ricochet’ uit 1990 is zo’n voorbeeld. Een rommelig verhaal over een maatschappij die rock’n’rollmuziek verbiedt en de muzikale held die het volk komt redden, zit verpakt in een verschrikkelijk archaïsch low budget filmkader waar acteertalent duidelijk niet het sterkste punt is.
De soundtrack die bij deze film hoort, blijkt echter andere koek. Hoewel eveneens aardig verouderd, komt de top van de Alternative Tentacles punkscène even dag zeggen. Legendarisch zijn de projecten waar Biafra met D.O.A. en Nomeansno muzikaal versmelt. Van beide samenwerkingsmomenten is een track opgenomen, wat het unieke karakter van deze soundtrack bekrachtigt.
Vooral D.O.A. mocht veel aan het woord komen. De Canadese hockeypunkers kleuren met hun prettige, uptempo pretpunk drie van de twaalf tracks in. Een stevige space rock’n’roller met klassieke swingpatronen en meezingrefrein (‘Behind the Smile’) blijkt een pracht van een opener en een anthem dat zelfs na twee decennia nog als een paal overeind staat. Ook The Beatnigs (oerbandje van Michael Franti van Spearhead) zorgt voor muziekgeschiedenis dankzij zijn populaire aanklacht tegen de tv-cultuur in het psychedelisch marcherende, narratieve ‘Television: The Drug of the Nation’, een nummer dat door U2 op hun Zooropa-tour opnieuw werd opgepikt.
Hoewel misschien minder relevant, zorgt Gerry Hannah van The Subhumans met zijn ‘Living with the Lies’ een verdienstelijke solopoging om oerpunk en gitaarmelodieën te verzoenen. Ook Nomeansno zorgt met zijn jazzy, met hiphopritmen ondersteunde ‘It’s Catching Up’ voor een apart stukje muziek, als is het maar omwille van zijn sterk mathematisch karakter.
Toegegeven, de film mag gerust in de vergetelheid blijven. De soundtrack van ‘Terminal City Ricochet’ biedt daarentegen wel wat leuke punksnoepjes. Relevantie staat natuurlijk ondergeschikt aan nostalgie, maar als muziek die meer dan twee decennia oud is nog steeds prettig klinkt en veel hedendaagse punkrockbands weinig vernieuwing aan deze songs lijken toe te voegen, mag geconcludeerd worden dat dit een fijn plaatje is.
