De Amerikaanse Red Hot organisatie zamelt inmiddels al tweeëntwintig jaar geld in ter preventie van AIDS en ter ondersteuning van AIDS-patiënten. Dat gebeurt zowel via culturele evenementen als via het uitbrengen van opmerkelijke compilatieplaten, waarvan de laatste in 2009 (‘Dark Was the Night’) dankzij medewerking van ondermeer Arcade Fire, Grizzly Bear, Bon Iver en David Byrne zo’n miljoen dollar opbracht. ‘Red, Hot + Rio2’ richt zich specifiek tot Brazilië, waar de ziekte vandaag spijtig genoeg nog welig woedt. Ook op deze dubbelaar, waarop de zogenaamde post-tropicália beweging uit de jaren ’70 in de verf wordt gezet, zetten een boel grote namen de toon.
Centraal voor deze beweging is de vermenging van Braziliaanse ritmen met Noord-Amerikaanse soul. Dat geeft nogal gebluste, sfeervolle wereldmuziek die veraf staat van wilde carnavaltaferelen. Tegelijkertijd biedt dat ook juist mogelijkheden voor Amerikaanse artiesten om hun muzikaal steentje bij te dragen, wat hier het geval is. Want zonder dat het opvalt, staan er een berg bekende gasten op deze 33 tracks tellende dubbelaar. In feite blijft enkel John Legend nogal sterk zichzelf in de akoestische samba ‘Love I’ve Never Known’ met zijn lyrische, sterk op- en neerdeinende, Engelstalige zang.
De meeste songs zijn in elk geval zachtmoedig en sensueel en hebben een vredelievende uitstraling. In een verleidelijke ballade als ‘Samba de Verao’ van het Deense duo Quadron komt zelfs expliciet dat soulaccentje uit de post-tropicália muziek naar voren, waardoor de track richting smeuïge r&b neigt. Dat maakt ook dat percussie in deze songs niet noodzakelijk de gangmaker is, zoals bij Zuid-Amerikaanse muziek vaak het geval is. Maar op deze nogal poppy compilatie wordt liever gegoocheld met ondermeer luchtige, grappige reggae-invloeden (op ‘Ela’ van Curumin, dat door Easy Star All Stars en Sharon Stone and the Drop Kings-grondlegger Ticklah geremixt is) of zelfs traditionele Afrikaanse muziek (op ‘Aquele Abraço’, een verheerlijking van Brazilië door de meesterzangeres uit Benin, Angélique Kidjo). Dat levert een grote culturele rijkdom en variëteit op die toch sterk gebonden wordt door dat soulvolle, zwoele karakter dat zeker het eerste schijfje, ‘Red’, misschien iets te stroperig maakt. Gelukkig mag ex-Talking Head David Byrne hier afsluiten, waarbij hij samen met de Braziliaanse componist Caetano Veloso aantoont hoe een intercontinentale mix best gekruid kan zijn. Op het afwisselend in eigen taal gezongen ‘Dreamworld’ vullen beide heren elkaar vocaal prima aan in een soort van akoestisch drum’n’bass-kader. Bijdragen van ondermeer Aloe Blacc of Prefuse 73 schieten er daarentegen niet echt uit.
De cd ‘Hot’ bevat meer kleur. Dat betekent niet dat het feest hier losbarst, zoals in het spichtig om zich heen slaande ‘Banana’ uitzonderlijk wel het geval is. Het hyperkinetisch, dwarrelend spel van sax, cello en schuifelende drums wordt door producer Madlib in een vrij abstract kader geplaatst. Er zit daarom geen party, maar wel meer pit in dit schijfje. ‘Freak le Boom Boom’ van Marina Gasolina is een soort van Blondiesong inclusief kirrende zangeres en huppelend reggaeritme en in ‘Soy Loco por ti América’ van de Cubaanse band Los Van Van en protestzanger Carlinhos Brown komt een prominente samba tevoorschijn, weliswaar met keurig in toom gehouden jaren ’60 trompet- en pianobegeleiding. Zo werkt deze massieve, misschien net iets te brave dubbelaar toch langzaam maar zeker naar een bont feestje toe.
