V/A

De Londense dj en muziekjournalist Massimo Terranova ofte Nova is een vertrouweling binnen de Ultimae-stal en mocht een kleine tien jaar geleden al eens een prachtige verzamelaar uitbrengen. Zijn uitmuntend gevoel voor etherische muziek en multidimensionale diep gravende ambient heeft hem inmiddels ondermeer op Sunrise festival, Glastonbury of Voov gebracht. Hoog tijd dus voor het Franse label om hem opnieuw te laten graven in hun artistiek gamma en hem een tweede eigen compilatie te laten samenstellen.

Opvallend: Nova geeft duidelijk aan dat hij deze plaat niet muzikaal samenstelt, maar wel omkaderd heeft. Op deze subtiele manier legt hij minder klemtoon op zichzelf en meer op de feitelijke inhoud. Die verdient dan ook enige aandacht.

De plaat kent een vrij moeizaam begin van een hoog zwevende, ijle klank die stelselmatig meer en meer atonale fonkels en belletjes meekrijgt. Wat vals klinkende tonen blijken onderdeel van een groter geheel maar geven opener ‘Passing through Walls’ van James Murray een wat afstandelijke, ongrijpbare ziel.

Ook het veelvuldig tikkende en knisperende ‘Delicate’ van de Fransman Fingers in the Noise neigt sterk naar pure zweefambient en aarzelt om een echte melodie op te werpen. Diep kloppende bassen vormen hier al wel enige binding voor de holle, ijle soundscapes. Voorzichtig komt een repetitieve thematiek opzetten die, in combinatie met veel echo en een ritmische sequentie, het silhouet tekent van een diep bedwelmende dub. Vanaf dan wordt het klankbeeld wat meer solide, ook al blijft de verzamelaar aanvankelijk wel erg winderig met veel echo’s en halo’s.

Ergens is dat inherent aan heel de Ultimae-catalogus: dromerige achtergronden, diep onderliggende baspatronen en heldere percussieritmen vormen telkens de basis voor een erg fijn en futuristisch geheel. Gelukkig groeit deze plaat stelselmatig in overtuigingskracht. Vanaf de crescendo brug die ‘Opal’ van de Italiaan Brando Lupi slaat, durven melodieën prominenter aanwezig zijn en mogen de bassen wat meer aankloppen. Niet dat dit trouwens wat wijzigt aan de streelzachte uitstraling van dit album. Maar de diep hobbelende, frontale klanken die ‘Kinematics’ van Miktek heerlijk aan het wiegen maken en zijn vol ingekleurde, warme klanktapijt zorgen voor een emotionele opluchting.

Vanaf de vijfde track is het ambientfeest echt goed bezig. Melancholische, subsonische golven, stuwende thema’s en zacht schuifelende beats strelen het oor. In het ritselende pianonummer ‘Moments’ van Duitser Martin Nonstatic regent het, in een verheven ‘Skying’ van de Griek Max Million schijnen veel zonnestralen.

Toch zijn er weinig echte ‘whaauw’-hoogtepunten op deze compilatie, wat de eerste liefde wat beperkt houdt. ‘[Passages]’ is een duidelijke groeiplaat die net wat veel in een kil universum blijft, wat bekrachtigd wordt door de wederom fantastische zwart-wit natuurfoto’s van labelbaas Vincent Villuis.  Of is het misschien dat Ultimae zijn volgelingen wat te veel verwent? Want een verzamelplaat dat met een pracht van een sensitief pianonummer als ‘Northern Wind’ van Zinovia eindigt en gelijkgestemde, kwalitatieve artiesten uit acht verschillende landen bundelt, verdient geen valse noten.