Het heeft ellendig lang moeten duren vooraleer er een vervolg kwam op de twee kwalitatief sterke, maar relatief ongekende Oxycanta-verzamelaars. Hoe kan het ook anders, wanneer initiatiefnemer Sandrine Gryson ofte Mahiane tegelijkertijd moet zien het fabuleuze Franse ambientlabel Ultimae draaiende te houden, mastering doet voor en meewerkt aan vele andere releases en een boel andere muzikale initiatieven onderhoudt. Maar zes jaar na zijn voorgangers is hij er dus, met lichtelijk gewijzigde klemtoon. Meer dan ooit is ‘Oxycanta’ een platform voor nieuw talent, onontgonnen muziek die met gevestigde namen verrijkt wordt. Zoals steeds blijft de prioriteit wel liggen op kwaliteit en schoonheid.
‘Oxycanta 3’ blijkt veel meer dan een samenraapsel van veelal onbekende namen. Het album bundelt twaalf tracks die telkens in dezelfde rustieke ambientsfeer zitten, vol mooie melodieën, prikkelende ritmes en diepe lagen met subtiele details. ‘Oxycanta 3’ gaat over harmonie, geruststelling, een levensritme dat de drukte van de alledaagse buitenwereld moet doen vergeten. Zo is een pracht van een track als ‘Aeolis Mons’ in mysterieuze nevels gehuld en van diepe echo’s voorzien, maar tegelijkertijd begeleid door een rollende loop die het geheel met overtuiging voortdrijft. Een gemoedelijke basmelodie en een vertrouwd aanvoelende elektrische gitaar die heerlijk rondcirkelt, vervolledigen de esthetische pracht. Broos, subtiel en ontroerend mooi wordt door Mer-A op deze manier verzoend met een deugddoende innerlijke warmte, waardoor de artiest zich in de toekomst ongetwijfeld een toegangskaartje heeft verschaft om volwaardig deel uit te maken van de Ultimae catalogus.
Die warmte is niet vanzelfsprekend. Met zijn kale beats en knisperende digitale percussie houdt ‘Onyx’ van oudgediende en mede-labeloprichter Aes Dana het, ondanks volrond rollende bassen, erg kil en tochtig. Samples van brekend glas, rinkelende sleutels en aanverwanten zorgen voor een mechanische IDM-uitstraling die dankzij uitgekiende, opgroeiende constructies zeker de nodige organische dynamiek vertoont.
Zo heeft elke track zijn eigen balans. ‘Oxycanta 3’ spreekt niet over zwaktes, maar gaat over gelijkgezinden, elk met een eigen karakter. De plaat is een droomrijk vol lieflijke creaturen, waarvan de inhoud niet altijd artificieel hoeft te zijn. ‘Morning Drops Pt 1’ of zijn opvolger ‘Pt 2’ houden meer van het live toetsenspel van Björn Berglund in een mantel van I Awakes holle scapes en auditieve suggesties, een soort van minimalisme dat dromen in de werkelijkheid brengt. In die laatste track zorgt de hoog wandelende pianomelodie tegen een ruisende achtergrond aanvankelijk wel voor een erg beperkte invulling, maar stelselmatig mogen daar toch extra lagen en vullende baspulsen bij.
Het is een belediging te stellen dat ‘Oxycanta 3’ zomaar een verzamelplaat is. Dit is een album met een verhaal. Doordat de opeenvolgende tracks zich telkens in eenzelfde sfeer en melodiespectrum bevinden, laat de cd zich beleven als een lange, heerlijke geluidstrip. Divers en toch homogeen: om zoiets samen te stellen uit vernieuwende, onontdekte muziek, dat vraagt om ontzettend grote kennis en gevoelsmatigheid!
