ECM-baas Manfred Eicher heeft iets met film. Uiteraard kennen liefhebbers van zijn label hem in de eerste plaats als uitvoerend producent van heel wat opnames, maar daarnaast is Eicher zelf ook contrabassist en componist. Begin jaren '90 verscheen tevens een langspeelfilm van zijn hand, getiteld 'Holozän', naar een boek van Max Frisch. Inmiddels zette de man overigens alweer zijn schouders onder een project voor het witte doek: 'Sounds and Silence' is immers een documentaire waarin Eicher zelf figureert en waarin een inkijk wordt geboden in het reilen en zeilen bij ECM. Tal van artiesten en hun contact met de producent komen daarbij aan bod. Aangenomen kan worden dat het document dankbaar voer is voor mensen die de platenmaatschappij van dichtbij opvolgen. Er hangt immers nog steeds een waas van mystiek rondom veel materiaal dat daar verschijnt. Zo wordt er telkens enorm veel aandacht besteed aan de opnametechniek, die over zowat alle albums een gelijkaardig effect ademt: dat van ongrijpbare, maar duidelijk geprononceerde zweverige klanken. Ook het artwork is over 40 jaren heen vrij uniform gebleven, met steeds meer nadruk op abstracte natuurfoto's en artistieke foto's in de boekjes.
ECM wilde van meet af aan Gesamtkunst presenteren en door de jaren heen zijn de cd-boekjes inderdaad steeds meer kunstwerkjes op zichzelf geworden, hoewel de glorietijden waarin alles bij de New Series (het dochterlabel waarbinnen klassieke muziek-releases verschijnen) met een dik boekje vol uitleg bij de werken kwam, helaas voorbij zijn. Ook is het label een beetje kopiist van zichzelf geworden: de nagestreefde sferen zijn soms al te opvallend dezelfde, waardoor foto's onderling inwisselbaar werden. Opmerkelijk is dat een deel van de muziekwereld tegenwoordig geringschattend doet over veel jazzmuziek die bij ECM het licht ziet. Alle albums zouden "variaties op eenzelfde thema" zijn, of "voortdurend uit hetzelfde vaatje tappen". Deze soundtrack bij 'Sounds and Silence', zelf 'Music for the Film' genoemd, geeft diegenen die dat beweren, een aardige schop onder de kont. Met een uitgelezen selectie aan materiaal wordt immers duidelijk gemaakt dat ECM meer is dan het eeuwig kopiëren van een sympathieke formule. Klassieke muziek wordt vertegenwoordigd door Gurdjieff (gespeeld door Keith Jarrett overigens) en Pärt, waarna Eicher zijn zin voor wereldmuziek (de zoete accordeon van Dino Saluzzi) en cross-over (met vocalen van Arianna Savall) demonstreert. Ook filmmuziek komt aan bod in de gedaante van Eleni Karaindrou, die zelf saxofonist Jan Garbarek meebracht naar de studio. Met Nik Bärtsch en Anouar Brahem komt men trouwens in de buurt van jazz, net als met een opmerkelijke Puccini-bewerking (uit 'Tosca') door Natale Arnoldi, waarin altsaxofonist Gianluigi Trovesi de boel aardig op stelten zet.
'Music for the Film' is dus een soort "best of"-ECM, een reclameplaatje uit de eigen cataloog en een proeve van de diversiteit van het label. De afzonderlijke uitvoeringen zijn werkelijk uitstekend en wie het album in een ruk beluistert, wordt bevangen door het aardige ritme van het album, maar elkaar verheffen doen de afzonderlijke tracks niet. De vraag is dus voor wie 'Music for the Film' eigenlijk bedoeld is: de gemiddelde ECM-fan zal het meeste materiaal immers al in huis hebben, terwijl leken waarschijnlijk niet geneigd zijn een verzameling met jazz, klassieke muziek en alles daar rond aan te schaffen. Begenadigden doen er dus beter aan om meteen op zoek te gaan naar de dvd met de film. 'Music for the Film' is echter een aangename compilatie om af en toe te draaien en opnieuw bevangen te worden door de magie die ECM vaak opwekt.
