België is een elektronicalabel rijker en dat is uitermate prettig. Het Gentse ConSouling Sounds is – zoals zo velen – uit een clubje gelijkgeïnteresseerde freaks gegroeid en gooit op korte tijd hoge ogen in het ambient- en industriële droomwereldje. Laat dat gerust aan de neus van het grote publiek passeren. Wie graag wat onder de oppervlakte graaft en zich durft in te laten met minimale, gedetailleerde elektronica, weet wat dit betekent.
Ter kennismaking met zijn artiestenportfolio, gooit ConSouling Sounds de gelimiteerde verzamelaar ‘Magnetic Fields & Zero Dimension Planes’ op de markt, een erg apart verpakte (poster, A5 pochetje en losse cd) staalkaart waarop een dozijn minimale sfeertracks wordt voorgeschoteld.
Wat blijkt? De titel van deze verzamelaar dekt zijn lading perfect. Variërend van absoluut minimale, mysterieuze soundscapes in een grote leegte (‘On the Back of a Visit Card, We Could Read Those Words: Why Clouds Collide’) tot dromerige, door een traag vervormde drone aangedreven bijdragen (‘Cattinara’ van het Italiaanse IAM) omvat deze cd een wijd scala moderne ambientmuziek. Opzet is dan ook om juist de rijkheid en diversiteit van dit nog steeds miskende genre in de verf te zetten.
Soms oeverloze diepgang en minutieuze details smeken om beluistering met een hoofdtelefoon. Sterkere bijdragen zijn te noteren van landgenoot Distant Fires Burning (een gemoedelijke promenade op bas die met de nodige echo’s in een waas van onaardse scapes wordt geplaatst en er langzaam in oplost) en van Nihilum, die met het onheilspellend winderige ‘Particle #1’ zonder echte melodie zo diep mogelijk dreigt te graven in een nietszeggend universum.
Het is duidelijk dat deze verzamelaar uitdaagt. Monotonos brengt – ondanks zijn onheilspellende artiestennaam – toch een vrij mooie weelde van zweverige geluidstapijten. Een traag in- en uitademende grondtoon krijgt in zijn holle nagalm bijval van enkele langzaam omwentelende atmosferen. Op zich klinkt dat heerlijk aangenaam en ontspannen, ware het niet dat daarmee wel heel sterk de uitstraling en het gevoel van opvolger ‘Dangast’ van N(16) wordt benaderd. Ook de lange, doorgetrokken orgeltoon in Mirki Uhligs ‘Soot Pony’ die door veldopnamen van over een grindpad marcherende voetstappen en de thuiskomst (van de artiest?) wordt weggevaagd, is niet meteen een muzikale evidentie.
Dat ConSouling Sounds een eigen niche in het muzieklandschap inpalmt, leidt geen twijfel. ‘Magnetic Fields & Zero Dimension Planes’ presenteert een geheel van erg pure, organische ambienttracks. Sfeer en dromerigheid zitten dan ook als een rode draad doorheen dit album, waarvan geen grote avonturen moet verwacht worden. Wat blijkt is dat de geselecteerde, obscure artiesten elkaar netjes aanvullen in dit fijnzinnige elektronische, maar voor velen allicht ook te minimalistische muzikale kader.
