Amnesty International bestaat inmiddels 50 jaar en dat is natuurlijk wereldnieuws! Want zonder deze organisatie had het er natuurlijk een stuk slechter voor gestaan betreffende mensenrechten en bescherming van verdrukte onderdanen en minderheden. Inmiddels vormt de transcontinentale organisatie dan ook zowat de grootste globale protestbeweging (want die bescherming is zeker nog niet overal gegarandeerd).
Veel artiesten wilden hun steentje bijdragen om deze verjaardag te vieren. En dat door elk een nummer ter hand te nemen van de grootste protestzanger ooit, Bob Dylan. ‘Chimes of Freedom’ is door de massale artistieke support uitgegroeid tot een box van zomaar eventjes vier cd’s ofte 70 nooit eerder uitgebrachte tracks!
De gastenlijst is ongeëvenaard. Medeprotestzangers als Johnny Cash en Patti Smits doen natuurlijk mee met respectievelijk countrybluesballades ‘One too Many Mornings’ en ‘Drifter’s Escape’. Zo opent deze box alvast twee keer los in de roos met emotioneel sterke, meeslepende interpretaties. En ook een oneindige lijst andere legendarische artiesten tonen het beste van zichzelf. Pete Townsend (The Who) hobbelt met een bluesy, mompelend ‘Corrina, Corrina’ duidelijk in de jaren ’60 rond. Sting levert onherkenbare stemprestaties – een kunst op zich door zijn uniek timbre – in een wat minder overtuigende akoestische, volkse kampvuursong. Mark Knopfler (Dire Straits)lijkt dan weer de Ierse hoogvlakten op te zoeken in een ontroerend, melancholisch ‘Restless Farewell’ inclusief fluit, vedel en pure emoties. Het gaat overigens nog steeds enkel over het eerste schijfje.
Want ook Elvis Costello durft het aan om heel het instrumentaal kader overhoop te gooien door met een psychedelische mengeling van percussie en minimaal orgelspel ‘Licence to Kill’ vorm te geven, vanzelfsprekend met de nodige soul. Billy Bragg straalt in ‘Lay Down Your Weary Tune’ een warmte uit als schreef hij het nummer zelf en Jackson Browne vibreert heerlijk vocaal met de Hammond die zijn wondermooie ‘Love Mines Zero’ begeleidt. En nu gaat het enkel nog maar over het tweede schijfje.
Maar de wind waait ook verrassend uit andere, wat jongere hoeken zoals de punkwereld. ‘Ballad of Hollis Brown’ van Rise Against snijdt los door de ziel met zowel een heerlijk warm weergalmende zang dan een indrukwekkend solerende gitaar. Of wat te denken van Bad Religion, My Chemical Romance, Flogging Molly of Band of Skulls? Zij transformeren de singer songwritersblues van Dylan steevast tot felle en snelle punkmetalliederen.
Toch kan deze box ondanks zijn monsterlijke omvang niet helemaal beklijven. Het lijkt immers meestal of niemand de meester echt bij de ballen durfde te grijpen. De liedjes van Dylan zijn voor meer dan tweederde quasi letterlijk vertolkt, waardoor het origineel natuurlijk stukken beter blijkt.
Er zijn gelukkig ook twee handenvol tracks die wel een voor een eigen aanpak gaan, met overtuiging. De uiterst romantische shoegazervertolking van de onbekende The Silversun Pickups met een warme deken van rollende echogitaren die aan Slowdive doen terugdenken, klinkt hartverwarmend. Adele presenteert met haar liveversie van ‘Make You Feel My Love’ onwaarschijnlijke vocale kwaliteiten en het Amerikaanse Kronos Quartet slaagt erin om een ballade van Dylan te vertolken in een instrumentaal kader van strijkers.
Zowel het fabuleuze werk van Amnesty International als de manier waarop die muzikaal wordt geëerd, is een heuse topprestatie. Deze vierdubbele verzamelaar biedt ongetwijfeld een stevig stuk kwalitatief hoogstaande culturele geschiedenis. Enkel al de namenlijst doet oud en jong opkijken (want voor die laatste doen ondermeer ook Ke$ha, Maroon 5 of Sugarland een duit in het zakje). Het zijn dus niet enkel Dylanfans, charity-maecenassen of bluesrockliefhebbers die hier worden verwend. In feite zou elke liefhebber van songwritermuziek dit muziekmonster, waarvan de opbrengst natuurlijk gaat naar Amnesty, moeten aanschaffen. Toegegeven, de kwaliteit is niet altijd even hoog en de vraag waarom andere anti-onrechtzangers als Bono of Bruce Springsteen (die ook een ep noemde naar de Dylan song die deze compilatie inspireerde, ‘Chimes of Freedom’) niet in dit verhaal mee stapten, blijft. Maar wie gaat nu klagen bij zo’n knalverzamelaar die weinig kost, veel biedt én de mensheid extra ondersteunt?
