Vernieuwing is een curieus beestje. Al minstens veertig jaar oud is de "nieuwe" muziek van Duits pianist Uwe Oberg en Brits saxofonist Evan Parker. De fundamenten voor de free jazz werden al veel eerder gelegd, maar na een lange traditie van steeds wilder en vrijer improviseren zou uiteindelijk een grens worden bereikt. De luttele beeldenstormers van vandaag, met name overgebleven iconen zoals John Zorn, combineren een passie voor de improvisatie aan het uitproberen van nieuwe vormen, versmeltingen tussen etnische invloeden of het opzoeken van de regelrechte avant-garde. Andere belangrijke individuen van de hedendaagse jazz-scène houden stellig vast aan een eigen idioom, dat met elk concert weer aan nuance, alsook aan consistentie wint. Zo klinkt de stem van Evan Parker intussen al vertrouwd in de oren. Tegelijk echter ook niet, want dankzij de minder beroemde Uwe Oberg, de initiatiefnemer van dit live opgenomen concert, komt er heel wat los zand aan te pas. Hoewel opgebouwd met de gekende ingrediënten, staat het geheel alweer op losse schroeven. Dat is de free jazz zoals hij hoort te zijn.
Allebei zijn het fervente botanisten (als liefhebberij). Een titel als 'Full Bloom' lag dan ook voor de hand. Die aanduiding is anderzijds ook symbolisch te kaderen. Bij elkaar komen beide muzikanten bijvoorbeeld volledig tot wasdom. Of de plaat is als een gezamenlijk opstijgen van een rank klimop langsheen een houten beschutting: hoewel de plant geen duimbreed in de weg gelegd wordt, kiest ze toch voor de meest verrassende bochten en de minst voorspelbare wendingen. Op, neer, links, rechts, voor Oberg en Evans is niets te vreemd. Free jazz is puur natuur?
De ontstaansgeschiedenis van 'Full Bloom' is voorspelbaar, en tegelijk ook niet. Het gebeurt immers zelden dat twee muzikanten zonder ooit het podium gedeeld te hebben een concert spelen – laat staan opnemen. Toch is dat precies wat hier gebeurd is: het ultieme tabula rasa als spannend vertrekpunt voor een lange last minute-vlucht met onbekende bestemming. Oberg roept dikwijls het barre Noorden op met zijn hoekige en stellige pianopartijen. Zij laten net niet altijd genoeg open voor Evans, maar die vindt altijd ergens wel een opening. Zijn klank is dikwijls dor en fragiel, maar van de steppes komt de luisteraar voor hij er erg in heeft terecht in broeierige hoofdsteden waar een drukte van jewelste heerst. Plots vuren twee muzikanten alle impulsen die ze in zich voelen opkomen op elkaar af. Het resultaat is een overdonderd klankenvuurwerk dat even plots durft te eindigen als het begon. Nergens voorgekauwd, altijd spannend: juist omdat Oberg en Evans nooit met elkaar over hun muzikale ideeën hadden kunnen praten, ontstaat een imaginaire taal die extreem communicatief wil zijn. 'Full Bloom' ontploft dan ook van de expressieve klanken – de taal ontluikt.
En toch is er een zeker gevoel van gewenning in het spel. Oberg en Evans doen immers datgene waar ze goed in zijn, datgene wat ze dagelijks doen. De plaat smaakt naar een vertrouwdheid en een gemak die een stuk van de spanning wegneemt. Het gaat hier slechts om een klein deeltje, maar juist dat primordiale stuk dat cd's in meesterwerken verandert en vice versa. 'Full Bloom' is magisch, bezwerend en heeft zin voor essenties maar dit is niet de plaat waar de luisteraar mee wil vastzitten op een onbewoond eiland. Daarvoor mag het allemaal nog net iets frisser.
