Utz is de band rond de in Brussel wonende, Braziliaanse zanger-gitarist Renato Baccarat. De groep bestaat ook in bescheiden pocket-versie, maar ‘Miniatura!’ is het debuut van de band op volle kracht: zevenkoppig met niet minder dan vier blazers in de rangen. Wie louter op zoek is naar een amusante feestbende kan de cd laten passeren. De muzikale ambities van Baccarat en Utz reiken duidelijk verder dan het louter neerzetten van een zonnige Braziliaanse sfeer. Niet dat er geen bossa nova of en samba zouden opduiken, maar de composities van Baccarat zijn volwaardige nummers die bovendien soms erg knap gearrangeerd worden.
Vooral de blazers (trompet, trombone, saxofoon en de er bovenuit zwevende dwarsfluit) spelen een opmerkelijke rol. Die blijven immers niet steken in de obligate krachtstoten of riffs, maar maken volwaardig deel uit van de het muzikale opzet. Bovendien spelen de muzikanten soms met de scherpte van een bigband en klinken ze flexibel zonder flauw te worden.
Mede door de goed getimede inzet van de blazerssectie is ‘Miniatura!’ een album vol contrasten geworden. De groep is zelfs niet bang van extremen binnen een song, zoals in ‘Alto’ waar het lege en donkere begin schril afsteekt tegen de ontspannen passages met uptempo blazers. Toch klinken de cd en de individuele nummers opvallend coherent.
De lichtlopende, zuiderse groove wordt bijgekleurd met reggae, drum’n’bass-ritmes in de drums of een distortionrijke gitaar die zelfs even met de noise lijkt te flirten. Naast de onmiskenbare Zuid-Amerikaanse elementen in melodiebouw, ritmiek en arrangement is ook de funk een vaak terugkerend basisingrediënt van het Utz-geluid: nu eens met de opwinding van een actiefilmsoundtrack, dan weer wat smeriger met het kenmerkend wah-wah effect, tot de echte art funk van ‘O Morde Rabo’ toe waarbij de groep laat horen geen schrik te hebben van ritmische complexiteit. Het mag echter ook eenvoudiger, zoals in de elegante draaiwals ‘Alergia’ met Tuur Florizoone op accordeon of in het intieme en jazzy ‘Anjo da Fagulha’.
In eender welke gedaante van de band klinkt de stem van Baccarat goed op haar plaats, alleen liggen de laagste noten van ‘Alto’ niet genoeg binnen zijn natuurlijk bereik en is de samenzang met Jovinha Rocha in ‘Acordo Cansado’ wat slordig van intonatie.
Die onzuiverheden doen echter geen afbraak aan de kleur en het opzet van de muziek. Wat daar wel wat afknabbelt, is het makke geluid van het schijfje. Hierdoor ontbreekt het de muziek soms aan punch, een probleem waar de sporadisch wat zwakkere balans (enkele instrumentale solisten komen niet zo sterk naar voor als ze wel zouden verdienen) ook niet echt aan helpt.
Zuiver muzikaal valt er op ‘Miniatura!’ echter weinig af te dingen. De composities, arrangementen en de uitvoering ervan laten een band horen die echte muziek wil maken en zich niet tevreden stelt met de rol van veredeld dans- of ambianceorkest. En die rol ligt hen duidelijk goed.
