Het akoestisch eclecticisme van de Amerikaanse pianist Uri Caine – van Bach en Mahler tot Fats Waller – heeft een elektronische tegenhanger. Caine verruilt de piano voor synthesizers en een tintelende Fender en laat zich bijstaan door bassist/gitarist Tim Lefebrvre en drummer Zach Danziger. Voorzien van tien afwisselend opduikende gastmuzikanten amuseren ze zich op deze tweede Bedrock cd duidelijk te pletter, een schijfje dat heen en weer slingert tussen kitsch, funk, producerwerk en allerlei elektronica: heel gevarieerd, even amusant, maar niet steeds van het allerhoogste niveau.
Het Bedrock trio is geen verzameling hipsters die even mee op de financieel lekker lopende poppy jazztrein springen. Bij momenten laten solo's en koppige ritmes horen dat Caine en co echt kunnen spelen en een stevige muzikale achtergrond hebben. Zo mag gasttrompettist Ralp Alessi onvervalste bopfrases neerplanten op de akoestische funkjazz van 'Oder', waar Danziger lekker nerveus kan uitpakken en ook Caine kan laten horen dat soleren meer is dan wat losse lijntjes leggen. Op andere funky nummers wordt dan weer gekozen voor een meer elektronische invulling met de obligate, maar daarom niet minder amusante, strakke slaggitaarritmes, orgelpartijen of gesamplede blazerstoten. Waar de groep op die nummers aan de "juiste" kant van de kitschlijn blijft, vliegen ze er op andere tracks over. Plastic latin, bijna miauwende of overdreven feel-good keyboards en de meest clichérijke melodietjes soppen enkele tracks in een saus van een speelgoedversie van James Bond of jaren '70 showprogramma's.
Muzikaal ernstiger is de invloed die zuivere elektronica mag uitoefenen. Soms met nostalgische sciencefiction geluiden of geluidsexperimenten uit de jaren '60, maar even goed met nerveus stuiterende ritmes die zo van een hyperkinetische Aphex Twin track gejat kunnen zijn. In 'Murray' wordt zelfs resoluut voor duistere drum 'n' bass geopteerd, met een ultralage bas en hectische beats, waar de sax van Bootsie Barnes als een schim mag doorspoken. Dat Bedrock daarbij opteert om de track deftig uit te werken, laat horen dat het hen niet zomaar om het sfeertje te doen is, maar om de muziek die er mee gemaakt kan worden.
Waar de rol van de gastmuzikanten eerder kleurend is en zich soms beperkt tot een korte sample, krijgen op andere tracks producers wat meer ruimte. Vooral de tracks met nnnj aan het stuur hebben een heel eigen sfeer met een verzonken geluid en knetterende ritmes die vooral in 'Darker Bionic Cue' de track extra profiel en scherpte geven. Met Luke Vibert achter de knoppen zijn de resultaten eerder wisselvallig. 'On the Shelf' heeft een mooi verschuivend klankbeeld zonder expliciete melodie of toplaag, maar de elektrische showfunk van 'Blauwelklogge' – nochtans ook zonder hersendodende herhalingen – mist dan weer spanning. Het afsluitende 'Sweat' – zonder Vibert – varieert dan misschien minder, maar werkt wel beter. De soul van geprogrammeerde strijkers, elektrische piano, een softe sax en de stem van Bunny Sigler zitten hier samen in een zachte mix die even zweterig als verfrissend klinkt.
De afwisseling en de muzikaliteit van 'Shelf-Life' maken de cd uiterst amusante, maar brengen zelden de verrassingen die een akoestische Uri Caine al heeft laat horen.
Meer over Uri Caine - Bedrock
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
