De Nederlander Michiel Flamman is reeds bekend onder de namen ‘J Perkin’ en ‘Solo’. Voor zijn nieuwste project trok hij naar Duitsland, waar een ondergronds bunkercomplex in Berlijn hem inspiratie gaf voor de naam van zijn nieuwste project ‘Unterwelten’.
Met ‘Unterwelten’ brengt Flamman een stuk duisterder werk dan wat liefhebbers van hem gewoon zijn, zonder het over een totale stijlbreuk te hebben. Er zijn nog steeds bijzonder krachtige melodieën te horen, beïnvloed door een duister kantje van Joy Division en David Bowie, de chaos van The Black Keys, het grootse van Arcade Fire en vooral heel veel Michiel Flamman. Unterwelten is zonder twijfel zijn sterkste plaat tot dusver. Dit doet zeker geen afbreuk aan eerder verschenen werk, het bekrachtigt wel de kwaliteit die op Unterwelten te horen valt.
Opener ‘Marylin and Me’ begint met een rustige, bezwerende melodie en groeit toe naar een soort hysterische hulpkreet die de luisteraar meer dan waarschijnlijk kippenvel zal doen krijgen waarna men het op een repetitief basdeuntje gebaseerde ‘Dig’ voorgeschoteld krijgt. Een beklemmend gevoel van angst valt bij het te horen krijgen van deze song niet te onderkennen . Weer neemt Flamman iedereen mee naar een climax die voor een trance zorgt waar zelfs bepaalde roesmiddelen niet sterk genoeg voor zijn.
‘Broken Bench’ en ‘Early Winter’ zijn dan weer zeer ingetogen, prachtig kwetsbare liedjes die perfect op vroeger werk hadden kunnen staan. Ook ‘Go’ is een erg rustige song, maar dan eerder van het kaliber waar zelfs de stoerste man tranen van in zijn ogen zal krijgen.
Met ‘Where Do We Go’ bewijst Flamman ook muzikale dialogen te kunnen uitwerken, waarvoor hij gebruik maak van een resem strijkers om dan met ‘Boxing The Compass’ toe te groeien naar een groots, euforische climax van de cd, waar vergelijkingen met Arcade Fire niet onterecht getrokken worden. Sterk hoe kwetsbare liedjes met dergelijk grootse uitspattingen op één plaats zo perfect samen kunnen vloeien.
Unterwelten is een veelzijdig doch coherent geheel geworden waarmee Flamman zijn plaats in het muzikantenwereldje definitief opeist. Deze cd verdwijnt in ieder geval nog niet meteen in de kast.
