De heren van Unsane mogen gemakkelijkheidhalve dan misschien als hardcore-iconen beschouwd worden, de muziek die ze maken wijkt toch stevig af van dit genre. De langzaam mokerende, hoekige partijen met veel forse ritmen en luide gitaren die de brultirades van Chris Spencer omkaderen, hebben weinig met punk te maken, maar moeten qua energie en verpletterende kracht zeker niet onder doen. Met ‘Wreck’ verbreekt het trio uit New York vijf jaar stilte op een opnieuw erg luidruchtige manier en flirt het op zijn terrein van weergaloze noiserock met stoner en psychedelica.
Het powerbeest is geenszins getemd. Tien songs met vaak een enkel woord als titel (‘Rat’, ‘Pigeon’, ‘Stuck’ …), teksten over verwarde gevoelens en onbegrip en een layout met een bebloede hand: ‘Wreck’ geeft opnieuw weinig reden tot optimisme. Toch is die er wel, want op hun zevende studioplaat is Unsane nog meer dan vroeger op zoek gegaan naar lekker rollende riffs en catchy melodieën. Daarmee kroont de band zich meteen tot vaandeldragers van hun nieuwe thuisbasis, het punklabel Alternative Tentacles.
Zo verdwijnt ‘No Chance’ in een ruis van overstuurde gitaarnoise en schreeuwzang, maar zorgt een bovenop liggend gitaarthema voor een heuse binding. En die truc past het onstuimige drietal meermaals toe: een wazige tapijt van geschreeuw en getier krijgt vorm door een rollende gitaarlijn op de voorgrond.
Maar het kan natuurlijk ook anders. ‘Metropolis’ wordt geleid door een erg grimmig snaarspel dat ook meer samensmelt met de in het rood getrokken, onverstaanbare tirades van Spencer terwijl een loodzware, dubbele basdrum een slavendrijvend ritme oplegt. ‘Don’t’ wordt dan weer ingekleurd met een bewust vals klinkende en scheurende gitaar waarin de zang nog meer verdwijnt in een overstuurde ruis, wat een boodschap als “Stop, don’t try. Let it all go by!” extra versterkt.
De breuk met de intieme, akoestische (!) ballade ‘Stuck’ met bluesy spel en zijn onvervormde, oprechte zang kan niet groter zijn (ook al barst het refrein weer even uit zijn voegen). De korte afsluiter ‘Ha Ha Ha’ van oerhardcoreband Flipper past in elk geval netjes in het verschroeiende gitaarlandschap van Unsane en draait na veertig minuten luidruchtigheid nog een keer de versterkers open met een extra eruptie van chaos en herrie, waardoor de scanderende “ha ha ha” stem van Chris Spencer op de achtergrond een wel heel erg cynisch trekje krijgt.
Met ‘Wreck’ heeft Unsane een monster van een plaat ingeblikt. Neem dat maar letterlijk, want meer dan ooit experimenteert het drietal met noise, maar houdt tegelijkertijd mooi vast aan afgebakende structuren. Dit is de Mooie en het Beest in één.
