'Never change a winning team' moet het trio van Unsane gedacht hebben bij de opname van 'Visqueen', hun debuut op het Ipecac-label van Mike Patton. Het artwork is dan ook traditiegetrouw bloediger dan een steak saignant. Deze keer suggereert de cover een lijk van een naakte vrouw, gewikkeld in plastic en achteloos gedumpt in een weiland. Het binnenhoesje wordt gesierd met meer details van het met bloed bespatte plastic. Jawel, de sfeer is meteen gezet en de eerste track 'Against The Grain' klinkt als de beste Unsane. Een traag, onheilspellend en afgemeten ritme en een vuil basgeluid vormen als vanouds de betonnen fundering voor de distortiongitaar en het herkenbare, pisnijdige gekeel van Chris Spencer. Op het snellere 'This Stops at the River' haalt Spencer de mondharmonica uit zijn broekzak. Die bluesinjectie is meer dan geslaagd, ook al door de met bottleneck gespeelde gitaarriff. Soms neemt bassist Dave Curran de zangpartij voor zijn rekening ('Last Man Standing', 'Line on the Wall') en zijn stemgeluid is al even goor als dat van Spencer.
Helaas tempert het enthousiasme naarmate het album vordert. De noiserockers van Unsane moeten het hebben van hun nukkige grimmigheid, maar een song als het bombastische 'Only Pain' klinkt zowel qua zang als gitaarwerk te melodramatisch om goed te zijn. In de tweede helft van de plaat zorgt de voorspelbaarheid van enkele tracks dat het album haast gaat vervelen. De klank staat er weliswaar als een huis en technisch is alles perfect gespeeld, maar er lijkt aan de songs iets te ontbreken opdat ze echt zouden beklijven. Zo zijn de akkoordprogressies en de tempowisselingen te voorspelbaar, zeker voor wie vertrouwd is met het Unsane-oeuvre. Een meer dan welgekomen verrassing zit hem in de staart. 'East Broadway' is een lange instrumental die doordendert op een traag, monotoon, haast industrieel ritme van bas en drums waarover stemsamples en bizarre geluidseffecten worden gegoten.
'Visqueen' is geen slechte plaat en is nog altijd een pak heftiger dan wat zichzelf stoer op de borst kloppende groepjes tegenwoordig uitbrengen. Alleen zijn de verwachtingen bij een band als Unsane nu eenmaal hoog gespannen en dan steekt deze plaat bleekjes af tegen de regelrechte genreklassiekers die ze in het verleden hebben uitgebracht. Wie het titelloze debuut, 'Total Destruction' of 'Scathered, Smothered & Covered' in de kast of op de harde schijf heeft staan zal dan ook eerder naar deze meesterwerken teruggrijpen.
Meer over Unsane
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
