James Lavelle strikes again. Het feit dat het mooie leven van het ter ziele gegane Mo’ Wax – de man zijn label dat bekend werd door zijn jazzy triphopplaten – voorgoed achter de rug is, verhindert de Brit niet om zijn creatieve kwaliteiten bot te vieren in zijn project UNKLE. Een klein jaar na de eerder besproken release van ‘Where Did the Night Fall – Another Day Out’ komt Lavelle met een uitgebreide editie op de proppen die met een tweede schijfje (‘… Another Night Out’) werd verrijkt. Twee gloednieuwe ep’s en een paar exclusieve bonustracks vullen het op zich al erg leuke originele album nu aan.
Het meest centraal bij deze nieuwkomer staat de vijf songs tellende ep ‘Only the Lonely’ – een titel die nogal foute Roy Orbinson associaties oproept. Verwacht echter geen lichtvoetige pop, want zelfs de luchtige triphopritmen van de band moesten wijken. Niemand minder dan peetvader van de rauwe bluesrock, Nick Cave, mag openen met het sinistere ‘Money and Run’. Een hardnekkig doorrollende riff, een stampend rock’n’rollritme en scheurend snaarwerk begeleiden de demonische Australiër en knipogen naar diens huidig project Grinderman. Opvolger ‘The Dog is Black’ schenkt Liela Moss van The Duke Spirit de micro. En wederom slaagt Lavelle erin zijn gast stroop aan de mond te smeren zonder dat zijn eigenheid echt in het gedrang komt. De ontdubbelde, ijle zang steekt af tegen de grommende, onderliggende gitaren en de stevig beukende hiphopbeats.
Hoewel UNKLE het merendeel van zijn songs laat dragen door gastbijdragen, komen er gelukkig ook een paar instrumentale schoonheden voor. Een bijna neurotisch ’Only the Lonely (Over Dub)’ gaat gebukt onder een onheilspellende mist van orgel- en gitaardrones en diep penetrerende trancegolven. Zelfs een ambienteske, ijle klankprent als ‘Not a Sound’ bevat een groezelige gitaarsound waarbij oude lampversterkers in het rood gaan.
Desalniettemin is het vrij duidelijk dat het op dit tweede schijfje om een samenraapsel van songs gaat. De energie en gedrevenheid die de vijf tracks op de ‘Only de Lonely’-ep uitstralen, wordt wat teniet gedaan door een vrij oppervlakkig ‘Country Tune’ waar vaste vocalist Gavin Clark nogal anoniem de mist in gaat. Van de andere kant mag ‘When the Lights Go Out / We Own the Night’ dankzij een openbaring van gelaagde gitaarpartijen en snoeiharde rockdrums wel weer stevig rammelen.
Die diversiteit ten spijt, blijft voor UNKLE zoiets primeren als sfeer en die blijkt – op zijn minst gezegd - nevelig. Die lome UNKLE-roes die ook over ‘Another Night Out’ hangt, dreigt accenten te vervagen en uitschieters terug naar beneden te drukken. Dat resulteert in een album waar wel een constante sfeer en diepgang hangt, maar die de nodige samenhang mist om tot een krachtig verhaal te komen. Er zijn die paar uitschieters en de mystiek die uitnodigt tot meerdere luisterbeurten blijft, maar echte verwondering is er toch niet bij.
