Soms gebeurt het dat een schijfje van een onbekende band luisteraars met verstomming slaat. Dat kan verschillende oorzaken hebben: een opvallende aanpak van een genre, geschifte edoch geniale plotwendingen, of gewoonweg verdomd goed geschreven materiaal. Dat laatste is meer dan het geval bij deze Finse jongens. Unkind houdt zich op in rauwe crust/punkregionen, en doet dat met zo'n bravoure en overtuiging dat 'Harhakuvat' zonder enige twijfel weet te overtuigen. Erg sterk voor een tot nu toe onbekende act.
Hoewel Unkind zich ontegensprekelijk bedient van een fikse portie punk-attitude en doe-het-zelver-mentaliteit, is het niet zo als zou het gaspedaal continue ingeduwd worden, wel integendeel. Meer dan eens laat de band de teugels vieren en klinken ze enorm log, als een mythisch monster dat zich op exuberante slijmsporen verder sleept om een stad in puin te leggen. Het titelnummer dat de dans mag openen is daar zo'n goed voorbeeld van: rauwe, krakende en wanstaltig hijgende gitaren slepen zich voort op mokerdrums. Het plaatje wordt volgeschreeuwd en gekweeld met overgave dankzij een hese strot die klinkt alsof de producent hiervan elke ochtend met grind gorgelt.
Die onaffe totaalklank zorgt voor een bijzonder groot deel van de charme die dit schijfje ten toon spreidt. Maar een ongelikte productie zou niets voorstellen indien de muziek nergens op zou slaan. Het is zo dat de songs van Unkind bijzonder goed geschreven zijn en ze gaan rechtstreeks naar het hart. Het is zo moeilijk nee te zeggen tegen tracks als 'Laumasielut' of 'Tämä Päivä'. Het maakt zelfs niet uit dat er in het Fins gekweeld wordt, want ondanks het feit dat de meeste luisteraars niet vertrouwd zijn met die taal, klinkt alles geweldig passend. De dondersound die 'Harhakuvat' kenmerkt is zonder franjes, maar wint daardoor aan scheppingskracht en dat hoekige en rauwe is net wat deze portie crust/punk nodig heeft.
Hoewel crust niet bepaald spek voor ieders bek is, weet Unkind dat wantrouwen volledig om te draaien en een album te laten horen dat bol staat van sterke songs. Het rauwere karakter overweegt niet, maar is een essentieel onderdeel van de totaalsound, en het lomere karakter van de tracks zorgt niet voor een overdosis hyperkinetiek. Hiermee laten deze jongens hun songs beter spreken, en wat hebben ze geweldige dingen te vertellen...
