Wereldwijd kan Univers Zero op een fanbasis rekenen waar vele Belgische acts enkel maar van kunnen dromen. De groep is al sinds 1977 een van dé vaandeldragers van de zogenaamde ‘Rock In Opposition’ beweging. Die 'opposition' was vooral gericht tegen de muziekindustrie die bands zoals Univers Zero en de legendarische Britse band Henry Cow (met onder meer Fred Frith) simpelweg negeerden wegens commercieel niet interessant. Univers Zero bracht dan ook genreklassiekers uit als het gitzwarte 'Heresie' en 'Ceux Du Dehors'. UZ-albums kenmerken zich door ongewone instrumentbezettingen waarbij rock, klassieke muziek, folk en jazz samensmelten in complexe composities vol ingenieuze tempo- en melodiewendingen. Van de originele lineup - de groep was niet actief in de jaren '90 - zijn vandaag enkel percussionist Daniel Denis en fagottist Michel Berckmans overgebleven.
Ondanks de lange groepsgeschiedenis, blijkt de houdbaarheidsdatum van UZ nog lang niet overschreden. Integendeel, op 'Clivages' verkeert de groep in bloedvorm. Het is een typisch UZ-album geworden met strakke, vernuftige composities boordevol knappe melodieën, tegendraadse ritmes en verrassende wendingen. De kortere nummers zoals 'Les Kobolds', 'Three Days', 'Vacillements' en 'Retour de Foire' klinken warm en haast opgewekt. De drie langste composities zijn dan weer een andere zaak. Zo behoort 'Warrior', aangeleverd door gitarist en gastmuzikant Andy Kirk, tot het beste wat Univers Zero al heeft voortgebracht. Dit epische nummer doet de titel alle eer aan: de dreigende spanning van metaalklanken in de intro, het onheilspellende vioolmotief, de trage, massieve pas en de filmische arrangementen toveren beelden voor ogen van zenuwachtige gladiatoren die zo dadelijk de arena moeten betreden. De perfecte uitvoering, de gaandeweg opgebouwde spanning en de onwaarschijnlijke saxofoonsolo die in de finale dwars over de strakke structuren heen scheert maken dit tot een van de hoogtepunten van het album. Ook 'Straight Edge' scoort het maximum van de punten. Het opent met een mooie vioolpartij, een raadselachtig pianomotiefje en een rustige opbouw. Plots krijgt het nummer snelheid door een infuus van een wahwahgitaarriff-achtige klank (in de credits nochtans geen melding van een gitaar voor deze track) die het nummer, in combinatie met de stevige drum- en baspatronen en dwingende pianomotieven een donkere funktoets geeft. Wat volgt is een technisch hoogstaand vuurwerk van polyritmiek, originele breaks, vrije saxofoonsolo's, een vocaal intermezzo en ten slotte weer dat duivelse, stuwende ritme. 'Soubresauts' weet ook te verrassen. Net als de kritische luisteraar het etiket 'doorsnee' dreigt boven te halen, slaat het nummer een nieuwe weg in en bloeit het volledig open. Daardoor ontstaat het gevoel dat het nummer logischerwijze het wat saaie voorspel moest doorlopen om uiteindelijk tot deze pracht te komen. 'Earth Scream' is dan weer een ronduit koude, haast industriële soundscape van metaalachtig gedreun en ijle viool. Wanneer het album afsluit met het sobere, mooie 'Les Cercles d' Horus' met zijn spaarse percussie en gelaagde strijker- en blazerarrangementen zijn zeventig minuten van intense en gelaagde muziek voorbijgevlogen.
Het jaar is nog maar net begonnen en Univers Zero nestelt zich stevig in de top-10 lijst voor 2010. Wie kan beter?
Meer over Univers Zero
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
